Wygląd:

Chleb o twardej, lekko spękanej skórce.

Kształt:

Okrągły.

Rozmiar:

Średnica około 30 cm, waga po wypieku około 3 kg.

Barwa:

Skórka ciemnobrązowa, miękisz szary.

Konsystencja:

Twarda chrupiąca skórka z równomiernie porowatym miękiszem.

Smak:

Lekko kwaśny, charakterystyczny dla chleba żytniego.

Tradycja:

Tradycja pieczenia chleba koziarniackiego sięga XIX wieku i jest kontynuowana po dziś dzień. Sposób jego wypieku i wytwarzania ściśle związany jest z gminą Krzeszów, a w szczególności ze wsią Koziarnia, od której wywodzi się nazwa chleba. Do ciasta dodawane są potłuczone ugotowane ziemniaki, dzięki czemu ciasto jest bardziej wilgotne, a także przedłużona zostaje świeżość chleba. Tajemnica dobrego chleba tkwi także w dobrym i długim wyrabianiu ciasta, co pozwala na rozwój glutenu. Dzięki niemu ciasto zwiększa swoją objętość bez rozrywania się. „(…) dzieżkę przyniosłam, ziemniaków ugotowałam, włożyłam do dzieżki i przeważnie zsiadłego mleka żem wlała do tego. Jak nie było mleka, to wodę się dawało. Ale na mleku lepszy był. (…) całą noc tak stał, rano posoliłam, zamiesiłam, piekłam ok.1,5 godziny” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami wsi Koziarnia). Dolna skórka chleba przybiera ciemną barwę o lekko gorzkawym smaku. Spowodowane jest to sposobem jego wypieku, czyli bezpośrednio na rozgrzanej cegle, w piecu ceramicznym opalanym drewnem sosnowym, co daje oryginalny smak i aromat. Dawniej chleb pieczony był raz w tygodniu, obecnie częściej.