Wygląd:

Okrągły chleb, o nieregularnych brzegach i porowatej powierzchni, dobrze wypieczony z wierzchu i od spodu. Niekiedy na powierzchni widoczny znak krzyża w kolorze brązowym.

Kształt:

Zewnętrzny zbliżony do okrągłego, na przekroju zbliżony do elipsy (z lekkim wybrzuszeniem ku górze). Okazjonalnie chleb przyjmuje również kształt owalny lub prostokątny.

Rozmiar:

Poszczególne bochenki charakteryzują się zróżnicowaną wielkością: średnica: ok. 23-30 cm; wysokość: ok. 8-10 cm; waga: ok. 0,8-1,3 kg. Największe bochenki mogą osiągać wagę ok. 3 kg.

Barwa:

Skórka w kolorze brązowo-beżowym z białą posypką w formie mąki, miękisz w kolorze kremowym.

Konsystencja:

Zwarta, porowata, sprężysta. Miękisz wilgotny, miękki. Skórka gruba, twarda, chrupiąca, ściśle przylegająca do miękiszu.

Smak:

Smak charakterystyczny dla chleba pszenno-żytniego wykonanego na naturalnym zakwasie – lekko kwaskowy i słony. Zapach świeży, aromatyczny, typowy dla chleba tradycyjnie wypiekanego w piecu chlebowym.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Siedliszowice to miejscowość o tradycjach rolniczo-hodowlanych położona w województwie małopolskim. W siedliszowskich gospodarstwach do dnia dzisiejszego prowadzona jest produkcja rolnicza, z dominującą uprawą zbóż, szczególnie pszenicy i żyta. Czynnikami sprzyjającymi temu profilowi gospodarki rolnej są korzystne warunki klimatyczne i glebowe. Obfite zbiory zbóż są tu zagospodarowane w postaci różnorodnych wyrobów piekarniczych, w tym wypiek popularnego chleba siedliszowkiego. Tradycja przygotowywania chleba przechodziła z pokolenia na pokolenie, a zjawisko to było we wsi bardzo powszechne, co potwierdzają wywiady etnograficzne przeprowadzone z mieszkańcami wsi: „Bardzo dużo ludzi tu piekło, prawie wszyscy za porządkiem. Wszyscy według tego samego przepisu, pszenno-żytni, na zakwasie – „kwosku” i drożdżach. Chleby były okrągłe, duże”. Wypiek chleba siedliszowskiego znany był na początku XX wieku. Pieczony był zazwyczaj co tydzień i stanowił podstawę codziennego i świątecznego wyżywienia. „Zakwas na całą noc w tej dzieży, pod przykryciem, w cieple. Jak rano wstałam, to sypałam mąką. Przy wyrabianiu ciasta – dobrze wyrobione odtajało od ręki. Trza było wyrabiać więcy jak pół godziny. Potem ciasto dawano do słomianek – Jak się zamiesało, jak rośnie, to się daje na koszyki. Jak się na koszykach podniosło, to się już pali w piecu” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Siedliszowic). Na wyjątkowe walory smakowe chleba siedliszowskiego ma wpływ także surowiec stosowany do opalania pieca chlebowego. Jest to wiklina, zwana faszyną lub fasiną – porastająca tereny nadbrzeżne przepływającego w pobliżu wsi Dunajca. „W piecu musi być faszyną palone. Jest najlepsza. Gruba stosowana jest jako tyki do „pięknego Jasia”, a drobna do rębaka i do palenia w piecu, do pieczenia chleba. Daje dużo ciepła, a mało popiołu” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Siedliszowic). Chleb siedliszowski prezentowany jest na licznych dożynkach, targach, festynach i imprezach propagujących tradycyjne, regionalne pożywienie, a dzięki swojemu składowi, procesowi produkcji oraz wyglądowi do dziś cieszy się dużą popularnością.