Wygląd:

Szklisty, barwy żółtej z widocznymi ziarnami kminku, z grupy serów topionych.

Kształt:

Prostokątny

Rozmiar:

W zależności od użytego opakowania – 4 kg, 2 kg, 200g.

Barwa:

Żółta, przezroczysta.

Konsystencja:

Miękki, może być lejący

Smak:

Charakterystyczny kminkowy, typowy dla tego rodzaju sera.

Dodatkowe Informacje:

Dietetyczny, chudy. Do jego produkcji nie używa się konserwantów.

Tradycja:

Ser parzony z kminkiem robiono w wielu domach sposobem gospodarczym, a jego receptura przekazywana była ustnie z pokolenia na pokolenie. Na ziemiach opolskich, znajomość warzenia serów rozpoczęła się najwcześniej wśród ludu pasterskiego w górach karpackich, tam gdzie warunki sprzyjały hodowli owiec, a skąpo darzyły chlebem. Na innych ziemiach serowarstwo pojawiło się znacznie później niż w górach, nie znalazłszy tu korzystnego podłoża. Do śląskiej kuchni i gwary niemieckie słowo „kyjza” weszło dopiero pod wpływem zadomowionych na Śląsku Niemców i Austriaków, a stało się to prawdopodobnie dopiero pod koniec XIX wieku. Wówczas powstała na Śląsku sieć sklepów, w których „Ślązoki” mogły po raz pierwszy zetknąć się z serem topionym, serem żółtym do krojenia czy serem smażonym z kminkiem. Produkcję kminkowego sera parzonego na Śląsku rozpoczęto w połowie lat 60. Ser ma lekki posmak kminku. Produkcja domowego sera parzonego z kminkiem rozpoczęła się w 1992 roku na podstawie dokładnej receptury, która udokumentowana jest w instrukcjach mleczarskich z roku 1979. Dokumentami potwierdzającymi tradycyjność produktu są „Instrukcje technologiczne do produkcji artykułów mleczarskich”.