Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Małe placki, o jednorodnej strukturze, obok kawałki smażonej cebuli i boczku

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Okrągłe lub owalne o grubości ok. 1 cm

Wielkość

W zależności od upodobań, raczej małe

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Żółta w środku placków, złocisto-żółta na wierzchu, brązowa barwa smażonej cebuli wraz z boczkiem

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Zwarta, dająca rozerwać się palcami, na wierzchu chrupiąca

Smak i zapach

Smażonych ziemniaków, złamany smakiem smażonego boczku

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Kuchnia na Kujawach opierała się m.in. na ziemniakach zwanych pyrami bądź kartoflami. Już w XIX wieku zaczęły dominować w jadłospisie regionu. Stanowiły one jeden z podstawowych składników codziennych posiłków. Było nie do pomyślenia, żeby obiad obył się bez kartofli jako dodatku do zupy czy potrawy samej w sobie.

Jedną z takich potraw były dziady, które były wykorzystaniem innej potrawy jaką jest prażucha. Gorące ziemniaki ugniatano z dodatkiem mąki i częściowo nieodlanej wody, a potem formowano z powstałej masy ziemniaczanej małe placki, które obsmażano na złoty kolor z dwóch stron. W biednej, wiejskiej kuchni nic nie mogło się zmarnować, więc pozostałości prażuchy poddawano kolejnej obróbce termicznej i podawano w formie smażonych placków.

Dziady funkcjonują w świadomości mieszkańców powiatu radziejowskiego do dziś. Dowodem na to są dość liczne zgłoszenia potrawy do konkursu produktów tradycyjnych „Od zakwasu do żurku kujawskiego” na przestrzeni kilku lat (2011-2016).