Wygląd:

Po upieczeniu gęsi w całości kształt podłużny, porcjowana podawana w postaci grubych plastrów.

Kształt:

Różne porcje zależnie od podziału pieczonej gęsi, przeważnie krojona w duże owalne plastry.

Rozmiar:

Z reguły są to sztuki ważące przed upieczeniem od 3 do 4 kg.

Barwa:

Na zewnątrz skórka barwy od złocistej do lekko brązowej. Na przekroju mięso pieczone, dość ciemne, charakterystyczne dla gęsi, z widoczną inną barwą farszu. Na zewnątrz widoczna jaśniejsza obwódka skóry i tłuszczu.

Konsystencja:

Chrupiąca, tłusta skórka, mięso soczyste, łatwo rozdzielające się włókna

Smak:

Aromatyczne od przypraw, głównie majeranku i użytych winnych jabłek (jeśli gęś jest pieczona z jabłkami), soczyste mięso. W farszu smak kaszy z dodatkiem mięsa i innych przypraw.

Tradycja:

Gęś owsiana ostrzeszowska to smaczna tradycyjna potrawa przyrządzana zarówno w okolicach Ostrzeszowa jak i w całej Wielkopolsce. Na popularność potraw z gęsi silnie wpływa fakt, iż region Wielkopolski należy do największych ośrodków produkcji gęsiny w Polsce, pochodzi z niego blisko 30% krajowego eksportu gęsi. W starych inwentarzach mieszczańskich miasta Poznania pojawiają się zapiski dotyczące drobiu, np. spisano: „5 stron mięsa wieprzowego (…) 2 półkłodki mięsa wołowego, solonego (…) mięsa więdłego kłodeczka niepełna, czy mięsa wieprzowego 2 połetki. Chętnie jadano też drób: kury, kurczaki, kapłony, gęsi, niekiedy kaczki, a od końca XVI wieku także indyki (kury indyjskie)” (artykuł Doroty Żołądź-Strzelczyk, „Groch z kapustą i krupy z olejem”, Kronika Miasta Poznania, nr 4/2003). Z przeprowadzonych badań etnograficznych wynika, że przynajmniej do lat 70-tych XX wieku niemal w każdym gospodarstwie regionu chowano gęsi, które poza użytkowością mięsną dostarczały surowca na pierzyny. Ponadto tłuszcz pozyskiwany z gęsi wykorzystywany był jako dodatek do innych potraw lub jako środek leczniczy w medycynie ludowej. Badania etnograficzne wskazują, że jednym z najpopularniejszych dań z gęsi jest gęś faszerowana kaszą jęczmienną lub gryczaną. Nazwa gęś owsiana odnosi się do sposobu karmienia opartego na zbożach, w szczególności na owsie. Z chowem gęsi wiążą się bardzo ciekawe zwyczaje z okresu zaborów. Granica prusko-rosyjska w Wielkopolsce po 1815 roku wynosiła ok. 185-200 kilometrów. Od Grabowa nad Prosną po Pyzdry przebiegała ona głównie po rzece Prośnie, dalej w kierunku północno-wschodnim i następnie północnym przez Kujawy do styku granic Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Prus Zachodnich. W pasie przygranicznym kwitł na potęgę handel, ten legalny i ten poza prawem, czyli przemyt: „Największego kolorytu przygranicznemu handlowi nadawało jednakże przepędzanie liczących po kilkaset sztuk stad gęsi. Handlem zajmowali się kupcy hurtowi po obu stronach granicy…”. Pędzone gęsi wypasane były na łąkach, a następnie przed ubojem żywione owsem, często z dodatkiem marchwi. Zapewniało to po uboju i upieczeniu odpowiednią konsystencję oraz smak mięsa. Rejon Wielkopolski położony na zachód od rzeki Prosny, a powiat Ostrzeszów, stanowi do dziś jeden z głównych obszarów hodowli gęsi owsianej w Wielkopolsce. Od kilku lat w Ostrzeszowie odbywa się we wrześniu Ogólnopolski Festiwal Pasztetników, podczas którego hodowcy i gospodynie domowe współzawodniczą w konkursie na najlepsze pasztety i potrawy z gęsi.