Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                           

Szare kluski okraszone skwarkami ze słoniny lub boczku z cebulą

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Podłużny, na przekroju widoczne przecierane ziemniaki

Wielkość

Około 4 cm długości i 2 cm grubości

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Szara

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Stała, miękka

Smak i zapach

Smak ziemniaczany, zapach skwarek z wędzonego boczku
 

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

            Dawniej w okolicach miejscowości Grudusk, który dzielił się na wieś, folwark oraz dwie kolonie, codzienne pożywienie mieszkańców oparte było na potrawach sporządzanych głównie z ziemniaków, mleka oraz zbóż. Z ziemniaków przygotowywano dania obiadowe często serwowane razem z mlekiem.

            Jednym z tradycyjnych gruduskich dań były szare kluski sporządzane z surowych ziemniaków nazywane przez mieszkańców regionu „gruduskimi szarakami”.

            Gruduskie szaraki, od innych klusek ucieranych  z ziemniaków odróżnia bardzo mała ilość dodawanej mąki. Mieszkańcy gminy Grudusk wspominają, że w trakcie wyrobu szaraków, mąki używa się jedynie do podsypania  deski, na której formowane są kluski.

            Przygotowanie regionalnych gruduskich klusek rozpoczyna się od ręcznego utarcia surowych ziemniaków. Następnie odsącza się pozyskaną ziemniaczana masę i dodaje osiadłą na dnie skrobię. Szaraki gotuje się w osolonej wodzie i serwuje z cebulą oraz podsmażonym, wędzonym boczkiem lub słoniną.

            Do dnia dzisiejszego tradycyjne, ręcznie przygotowywane gruduskie szaraki prezentowane są podczas okolicznych jarmarków, pikników czy dożynek