Wygląd:

Na zewnątrz zapieczony, w przekroju widać cząstki jego składników.

Kształt:

Zależny od foremki, zazwyczaj prostokątny.

Rozmiar:

Zależna od foremki i upodobań gospodyni.

Barwa:

Ciemnozłota lub brązowa skórka (gdy farsz nie był nakryty ciastem), paskowana powierzchnia koloru jasnobrązowego (gdy gryczak ma dolną i górną warstwę ciasta).

Konsystencja:

Konsystencja zwarta, jędrna, niedająca się ugniatać jak np. ciasto drożdżowe; pokrojone kawałki ciasta lekko wilgotne.

Smak:

Smak i zapach kaszy gryczanej z posmakiem mleka.

Dodatkowe Informacje:

Gryczak można spożywać na zimno lub na ciepło (podsmażany na oleju lub maśle).

Tradycja:

W Polsce jeszcze na przełomie XIX i XX wieku kasze były podstawowym pożywieniem. Stanowiły dodatek do sosów, mleka, mięsa. Zanim ziemniaki rozpowszechniły się na terenie Ziemi Janowskiej, jak i całej Polski, zastępowały je nie tylko ziarna zbóż, ale wielu traw i roślin: gryki (hreczki), prosa (jagły), tatarki, beru, orkiszu czy samopszy, płaskurki, manny wodnej i wielu innych, które rosną u nas dotąd jako zdziczałe chwasty. Już w wykazie statystycznym ludności inwentarza i budowli włościańskich w kluczu janowskim z roku 1843 widnieje zapis, iż „pożywienie chłopów składało się z przetworów zbóż oraz jarzyn. Oprócz kasz powoli rozpowszechniał się chleb żytni (…)” (Statystyka dóbr Ordynacji Zamoyskiej, M. Różycka, Ankieta rolnicza z 1785 r., Studia z dziejów gospodarstwa wiejskiego, t. II, Wrocław 1959 r.).