Wygląd:

Wygląd zewnętrzny jest uzależniony od cech danej odmiany. Dla jabłek łąckich charakterystyczny jest większy rumieniec, który pokrywa większą część owocu. Niektóre z odmian mają nalot woskowy.

Kształt:

Kuliste, kulisto-spłaszczone, kulisto-wydłużone, kulisto-stożkowe, dzwonkowate, walcowate, owalne, pigwowate, gruszkowate.

Rozmiar:

Poprzeczna średnica owocu, mierzona w najszerszym miejscu, jest zależna od odmiany i w warunkach Łącka wynosi 4,5-9 cm.

Barwa:

Barwa zasadnicza charakterystyczna dla danej odmiany, a rumieniec wyraźnie mocniejszy od jabłek pochodzących z innego regionu.

Konsystencja:

Konsystencja miąższu jest zależna od odmiany. Może przybierać postać kruchą, średniozwięzłą lub ścisłą. Wszystkie odmiany są również o konsystencji drobnoziarnistej, gruboziarnistej.

Smak:

Wyrazisty smak i specyficzny, głęboki zapach. Większość owoców uzyskiwanych w rejonie Łącka cechuje się wyjątkową soczystością i aromatem.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Łąckie sadownictwo ma wieloletnią tradycję. Jak wynika z przekazów historycznych uprawa owoców znana była już w XII wieku. Suszone jabłka spławiano Dunajcem do Wisły i dalej do Gdańska, skąd były transportowane drogą wodną do innych krajów Europy. Sady łąckie są także wymieniane w dokumentach z XVI w. jako ogrody folwarczne i parafialne. W XVII i XVIII w. sady jabłoni i śliw na tych terenach były już bardzo duże. Protokoły z 1698 r. informują m.in., że część chałupników miała obowiązek zbierania owoców i dostarczania ich do dworu w ramach prac pańszczyźnianych.