Wygląd:

Tuszka charakterystyczna dla jagniąt

Kształt:

Kształt tuszki owczej

Rozmiar:

Waga żywa 3-miesięcznego jagnięcia – ok. 30 kg, wówczas waga tuszki – ok. 15 kg Waga żywa 6-miesięcznego jagnięcia – ok. 40 kg, wówczas waga tuszki – ok. 25 kg

Barwa:

Jasnoróżowa, charakterystyczna dla młodej jagnięciny, w części grzbietowej widoczne na zewnątrz tuszki jasnokremowe pasma tłuszczu. Na przekroju jasnoróżowa.

Konsystencja:

Mięso elastyczne, jędrne

Smak:

Swoisty zapach świeżego mięsa

Tradycja:

Wielkopolska jest regionem o dużych tradycjach w hodowli owiec. Do końca XIX wieku tutejsze stada merynosowe należały do najlepszych na ziemiach polskich. Wraz z upadkiem hodowli owiec o cienkim runie w całej ówczesnej Europie, spowodowanym głównie napływem tańszej i wyższej jakości wełny z Australii oraz zmniejszaniem areału pastwisk na rzecz intensywnych upraw, nastąpiło również w Wielkopolsce na przełomie XIX i XX wieku wielokrotne (5 razy) zmniejszenie liczebności stad owiec. Chów owiec o jednostronnym kierunku wełnistym stał się nieopłacalny. Jednocześnie stopniowo zaczęto zwracać uwagę na możliwości dwukierunkowego wykorzystania owiec, w kierunku wełnisto-mięsnym. Po I wojnie światowej, w latach 30. utrzymywano w Wielkopolsce i na Pomorzu już głównie owcę wełnisto-mięsną w typie merynosa – prekosa. Dodatkowo uszlachetniano tego merynosa trykami mięsnych ras Ile de France i Berrichon du Cher. Rozpoczęte tak krzyżowanie doprowadziło po II wojnie światowej do wykształcenia współczesnego merynosa polskiego – owcy wełnisto-mięsnej. Bardziej szlachetną wełnę niż ten merynos dostarczały owce rasy leszczyńskiej. Rozpoczęto kolejny etap udoskonalenia i wytwarzania nowych ras: na Pomorzu powstała owca pomorska, na Warmii i Mazurach owca kamieniecka, na bazie owcy łowickiej wyhodowano owcę żeleźnieńską, Akademia Rolnicza w Lublinie wyhodowała owcę uhruską, a w Wielkopolsce wyhodowano owcę wielkopolską. Owca rasy wielkopolskiej została wytworzona w latach 1948-1976 przez zespół pracowników Katedry Hodowli i Produkcji Owiec Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu pod kierownictwem prof. Zdzisława Śliwy. Rasami wyjściowymi w pracy hodowlanej były owce ras: - biała świniarka - owca leszczyńska - merynos polski Dla uszlachetniania rasy użyto także tryków angielskiej rasy kent. Celem krzyżowania było wyhodowanie owcy o dwukierunkowym, mięsno-wełnistym użytkowaniu, przeznaczonej do chowu zarówno w małych, jak i dużych stadach. Prace hodowlane wraz z oceną wartości użytkowej dotyczącej: wydajności i jakości wełny, wczesności dojrzewania, plenności, dobowych przyrostów owiec prowadzono w stadach macierzystych Akademii Rolniczej w Poznaniu. Prace hodowlane zakończono w 1976 roku otwarciem odrębnych ksiąg hodowlanych dla tej rasy. W 1976 roku populacja owcy wielkopolskiej liczyła w całym kraju ok. 500 tys. sztuk, do ksiąg wpisano 52,5 tys. maciorek zarodowych. Owca wielkopolska charakteryzuje się głową średniej długości o białej, jedwabistej sierści, tułów posiada długi, dobrze związany łopatkami, klatka piersiowa jest głęboka, uda dobrze umięśnione, nogi średniej długości o dość grubym kośćcu. Okrywa wełnista jest prawie zamknięta, okrycie wełną obejmuje także głowę, podbrzusze, na nogach sięga do stawów nadgarstka. Owca wielkopolska posiada dobre cechy mięsne, wcześnie dojrzewa. Ze względu na dość wysoką plenność matek (130-155%) i dobre przyrosty mięsne jagniąt, nadaje się do szybkiego tuczu i produkcji jagnięciny. Średnie przyrosty dzienne tryków w okresie od urodzenia do 100 dnia życia przekraczają 250 g, a od urodzenia do 180 dnia życia – 230 g. W latach 70. otworzyły się perspektywy sprzedaży jagniąt rzeźnych do krajów Europy Zachodniej. Spowodowało to dynamiczny rozwój w regionie hodowli i chowu owcy wielkopolskiej: pod koniec lat 80. owca wielkopolska była po merynosie polskim najliczniejszą w Polsce populacją owiec (szczyt liczebności stada owcy wielkopolskiej w Polsce przypadł na 1986 rok – 4.991 tys. sztuk). W Wielkopolsce znajdowało się wówczas 10% krajowego pogłowia. Obecnie stado maciorek zarodowych owcy rasy wielkopolskiej liczy ogółem 2.500 sztuk. Jedno z najstarszych i najliczniejszych stad zarodowych utrzymywane jest nadal w Doświadczalnym Gospodarstwie Rolnym Akademii Rolniczej w Poznaniu w miejscowości Brody na terenie gminy Lwówek. Obecnie znajduje się w gospodarstwie 150 maciorek zarodowych, ale ich stan powiększy się w najbliższym czasie o 80 młodych maciorek. Ostatecznie stado maciorek w Brodach liczyć będzie 230 maciorek zarodowych. Jagnięta owcy wielkopolskiej, odchowywane w Brodach, stanowią doskonały surowiec do produkcji jagnięciny. Ubój wykonuje się sezonowo, według zgłaszanego zapotrzebowania, w okresie od maja do sierpnia. Są to jagnięta w wieku od ukończonych 3 do 6 miesięcy. Od maja starsze jagnięta, powyżej 3 miesiąca życia, dodatkowo korzystają z pastwiska. Korzystanie z pastwiska i związany z tym ruch zwierząt powodują, że u starszych jagniąt przyrosty dzienne są mniejsze, a uzyskiwane z nich mięso jest nieco mniej delikatne. Owca wielkopolska objęta jest programem ochrony zasobów genetycznych w ramach pakietu „Ochrona lokalnych ras zwierząt gospodarskich” Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013.