Wygląd:

Pojedyncze pęto o barwie brązowo-złocistej, lekko pomarszczone, końcówki zamknięte szpilką drewnianą.

Kształt:

Pojedyncze pęto w formie owalu, kiełbasa w przekroju okrągła.

Rozmiar:

W obrysie – 25 cm x 15 cm, waga od 30 dag do 0,5 kg.

Barwa:

Na zewnątrz kiełbasa o barwie brązowo-złocistej, na przekroju od jasnej do ciemno różowej.

Konsystencja:

Konsystencja zwarta, całość średnio miękka, sprężysta.

Smak:

Typowy smak mięsa peklowanego, wędzonego z wyraźną nutą jałowca i aromatem ziół.

Tradycja:

W XIX i XX-wiecznej wsi łowickiej mięso do wyrobu kiełbasy uzyskiwano ze zwierząt hodowanych we własnym gospodarstwie. „W zamożniejszych gospodarstwach łowickich przez długie lata jedynie świnie uchodziły za zwierzęta rzeźne. Inne zwierzęta, jak barany, bydło czy drób, bito tylko wówczas, gdy zdychały” (J. P. Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)” [w] „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 12, Łódź 1968). Po świniobiciu z części mięsa wieprzowego wyrabiano kiełbasy. W Łowickiem posiekane mięso wieprzowe wzbogacano w przyprawy, takie jak majeranek, czosnek oraz ziele angielskie. Ważną czynnością było nadziewanie kiszek, do kiełbas używano tylko wieprzowych kiszek, które starannie czyszczono, myto i solono. Najczęściej kiełbasy były wędzone w kominach domów gospodarzy. Do wytwarzania potrzebnego dymu w wędzarni używano zwykle drewna olszowego lub dębowego. Część wyprodukowanych kiełbas przechowywano na strychach domów, gdzie dojrzewały. W Polsce środkowej kiełbasa przygotowywana była między innymi na Wielkanoc. „Najstaranniej przygotowywano się na święta wielkanocne: zabijano wieprza, robiono wędliny, masło, ser, gromadzono jajka, pieczono chleb i placki kołoce; (…) W skład święconki wchodziły (…) chleb, placek świąteczny, (…), kiełbasa” (J. P. Dekowski, „Przemiany tradycyjnego pożywienia wiejskiego na obszarze Polski środkowej” [w] „Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi”, Seria Etnograficzna nr 20, Łódź 1979). Jordanowska kiełbasa jałowcowa obecnie stanowi nie tylko pożywienie obrzędowe, ale również codzienne. Cechą charakterystyczną kiełbasy jest sposób jej wędzenia, które odbywa się w tradycyjnej wędzarni, gdzie kiełbasa opalana jest drewnem bukowym, dębowym i olchowym. Dodatkowo do paleniska dodawane jest ziarno jałowca, dzięki czemu uzyskuje ona tak niepowtarzalny smak i aromat. Niezmieniony proces produkcji jordanowskiej kiełbasy jałowcowej sprawia, że podawana jest na stołach nie tylko w województwie łódzkim, ale w całym kraju.