Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Upieczona kaczka średniej wielkości, posypana ziołami i udekorowana warzywami. Na przekroju farsz barwy szarej z widocznymi kawałkami śliwek

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Kształt tuszki kaczki owalny z widocznymi udkami i małymi skrzydełkami z boku

Wielkość

Wielkość średniej kaczki

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Złocisto-brązowa skórka, farsz barwy szarej

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Stała, mięso miękkie z chrupiącą skórką. Upieczona tuszka łatwa do przekrojenia, farsz zwięzły

Smak i zapach

Delikatny smak kaczki z lekkim posmakiem ziół, zapach ziołowo-mięsny. Wyczuwalny smak śliwek

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Mięso drobiowe jako ważny elementem zdrowej, zbilansowanej diety, towarzyszyło ludzkości od wieków. Kunszt nadawania charakteru potrawom dochodził w niektórych domach do perfekcji i stawał się dumą gospodyni, która słynęła z tego w swojej okolicy. Tak też było w przypadku potrawy - Kaczka faszerowana kaszą z Wilkowa. Istotnym elementem stanowiącym o smaku kaczki były dodatki takie jak kasza gryczana, warzywa, owoce, zioła. W wyniku prób wymiany składników powstał wspaniały przepis na to danie, który wędrował z pokolenia na pokolenie w wielu rodzinach we wsi Wilków - wsi położonej w centralnej części gminy Werbkowice, nad rzeką Huczwą na terenie województwa lubelskiego. Kuchnia chłopska w znacznym stopniu wpływała na kształtowanie tradycji kulinarnych na Lubelszczyźnie, której podstawą od zawsze były smaki regionu podyktowane zasobnością i urodzajnością poszczególnych ziem. Mieszkańcy gminy Werbkowice spożywali to co sami uprawiali i hodowali. Bazowali na składnikach, które mogli sami zdobyć korzystając z naturalnych zasobów lasów, łąk i pól. Hodowla drobiu, była bardzo popularna, nie wymagała dużego nakładu finansowego oraz nie była pracochłonna. Kaczki żywiły się głównie roślinnością znajdującą się w obrębie gospodarstwa domowego. W Wilkowie hodowano je również, ze względu na podmokłe tereny łąkowe przylegające do wsi – gdzie kaczki, pilnowane najczęściej przez dzieci, same zdobywały pożywienie i stały się nieodzownym elementem krajobrazu wsi lubelskiej.

W okresie jesiennym zbiegały się zbiory plonów z ogrodu (marchew, seler, pietruszka, por) i sadu (śliwki węgierki) oraz gryki. Był to też najlepszy okres dla jakości mięsa kaczego. Do dania dodawano obowiązkowo zioła, zbierane z okolicznych łąk. Znakomite produkty lokalne nadawały potrawie niesamowity aromat i niepowtarzalny smak, dzięki czemu stała się ona elementem dziedzictwa kulturowego w aspekcie kulinarnym obszaru, z którego pochodzi.