Wygląd:

Pieczona tuszka drobiu.

Kształt:

Kształt całej tuszy drobiowej. W przekroju zbliżony do owalnego.

Rozmiar:

Długość ok. 40 cm, szerokość ok. 30 cm. Waga ok. 2,5 kg.

Barwa:

Barwa złocista.

Konsystencja:

Konsystencja zwarta, lekko ustępująca pod dotykiem, gładka.

Smak:

Smak i zapach aromatyczny charakterystyczny dla pieczonego mięsa.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Nazwa osady Grądy, założonej w końcu XII lub na początku XIII wieku w południowo-wschodniej części dóbr Borów, pochodzi od słowa „grąd” oznaczającego miejsce wyniosłe i suche wśród mokradeł lub miejsc błotnistych. Osada Grądy powstała w widłach rzeki Chodelki oraz jej lewobrzeżnego dopływu. Wieś należała do dość trudno dostępnych poprzez znaczne oddalenie od innych miejscowości oraz otoczenie miejscowości lasami, w związku z czym zachowała swoje dziedzictwo kulturowe i kulinarne. Miejscowa ludność w swoich gospodarstwach hodowała kaczki i przygotowywała z nich m.in. pieczoną kaczkę grądziarską. Danie to było stosunkowo proste do przyrządzenia. Do jego przygotowania wykorzystywano kaczkę zwaną „Pekińską” lub „Pekiny”, która była wystarczająco tłusta, aby po pieczeniu w piecu chlebowym nie uległa wysuszeniu, które miałoby wpływ na jakość potrawy. Kaczkę nadziewano „jabłkami krojonymi w ósemki z dodatkiem dużej ilości majeranku. Z jabłek najczęściej była to szara reneta. Jabłka te były bardzo popularne, a przy tym najbardziej uniwersalne” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami wsi Grądy). Jeśli kaczka była chuda należało ją, przed włożeniem do nagrzanego piekarnika, obłożyć cienkimi plasterkami boczku lub słoniny. Kaczka grądziarska była przygotowywana na obiady świąteczne i uroczystości rodzinne. Przy codziennym postnym i prostym pokarmie kaczka grądziarska wyróżniała się wyjątkowością i odświętnością. Obecnie gospodynie z Grąd chętnie prezentują swoją potrawę przed gospodyniami z innych miejscowości m.in. na warsztatach kuchni tradycyjnej.