Wygląd:

Tuszka kaczki z przyrumienioną skórką, na przekroju widoczne soczyste, ciemne mięso z upieczonymi cząstkami jabłek.

Kształt:

Podłużny.

Rozmiar:

Waga od 1,5 do 2 kg.

Barwa:

Skórka barwy złocisto-brązowej, na przekroju ciemnobrązowa.

Konsystencja:

Stała, w dotyku chrupka, lekko miękka.

Smak:

Zapach pieczonej kaczki z nutą majeranku i jabłek, smak pieczeni, lekko słodkawy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Na Pomorzu drób hodowano w większości gospodarstw wiejskich, jak i też w pomorskich miasteczkach, gdzie w gospodarskim zapleczu mieścił się kurnik, a jeśli hodowano kaczki – kaczornik. Starano się wyhodować drób opiekły, czyli tłusty bo taki był najsmaczniejszy i nie wymagał wiele dodatkowego tłuszczu przy jego przyrządzaniu. Kury i kaczki dorastały szybciej niż gęsi, bito je więc częściej i już latem przygotowywano z nich potrawy. Kuchnia borowiacka ma wiele przepisów na smaczne i interesujące potrawy z kaczek, gęsi i kur. Potrawy z kaczek nie jadano codziennie, podawano je na święta i uroczystości rodzinne lub niedzielny obiad. Wymytą i wypatroszoną kaczkę nacierano solą i majerankiem, najlepiej kilka godzin przed pieczeniem, a następnie nadziewano ją jabłkami. „Do kaczki najlepsze były jabłka kwaskowate np. szare renety, z kolei antonówki, choć kwaśne były za miękkie i rozciapywały się”. (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami miejscowości Wądoły). Tak przygotowaną kaczkę wkładano do brytfanny, obkładano masłem i pieczono pod przykryciem. W trakcie pieczenia podlewano odrobiną wody, ale nie za wiele, by sos był „ubruniony”. Kaczkę można było również upiec pociętą na kawałki. Kaczka z jabłkami z Borów Tucholskich podawana były najczęściej z ziemniakami i obgotowaną białą lub czerwoną kapustą.