Wygląd:

Ryba o ciele bokobocznie spłaszczonym, posiadająca ułuszczenie w typie lustrzenia. Wyróżnia się lustrzenia typu: lampasowego, siodełkowego, strzałkowego lub nietypowego.

Kształt:

Ryba ta charakteryzuje się dobrym wygrzbieceniem i zwartą formą.

Rozmiar:

Masa ciała 1200 – 2200 g.

Barwa:

Oliwkowo-żółta, oliwkowo-szara.

Konsystencja:

Zwarta forma, ciało pokryte śluzem o konsystencji charakterystycznej dla tego gatunku.

Smak:

Typowy dla świeżej ryby słodkowodnej.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Hodowlę ryb stawowych w Osieku datuje się co najmniej od XIV wieku. Sprzyjały temu i nadal sprzyjają specyficzne lokalne warunki klimatyczno-geologiczne. Hodowlę tę prowadzili oczywiście metodami prymitywnymi kolejni właściciele Osieka, o czym świadczą zachowane inwentarze z 1719 i 1776 roku. Do majątku dworskiego należało w tym czasie 98 stawów i 4 sadzawki o łącznej powierzchni ponad 100 hektarów lustra wody. Gospodarka stawowa uległa radykalnej poprawie po 1885 roku, kiedy to majątek osiecki wraz ze 140 hektarami stawów nabył od hrabiów Borkowskich ziemianin Oskar de Rudno Rudziński. Już w drugim roku gospodarowania w Osieku, Rudziński sprowadził z majątku książąt Lippe kilka sztuk słynnych wówczas karpi czeskich, które następnie skrzyżował z tarlakami nabytymi od znanego hodowcy śląskiego Rudolfa Gascha z pobliskiego Kaniowa. Powstały z krzyżówki narybek w początkowym stadium był karmiony planktonem wyhodowanym w specjalnie do tego celu przygotowanych i nawożonych dołach. Poprzez intensywne karmienie ryb łubinem i innymi zbożami nowy szczep karpia uzyskiwał, w stosunkowo krótkim czasie, bardzo wysokie przyrosty wagowe, przez co zwiększyła się aż siedmiokrotnie wydajność z posiadanych stawów. Osiągnięte 400 kg z 1 hektara lustra wody stanowiło podówczas wynik na najwyższym światowym poziomie. Nic też dziwnego, że w 1912 roku na wystawie krajowej we Lwowie karp osiecki otrzymał najlepszą ocenę i zdobył międzynarodową popularność. Opłacalność produkcji karpia skłoniła Oskara Rudzińskiego do zwiększenia areału posiadanych stawów (do 224 hektarów). Wielkość ta pozwoliła mu nie tylko na zwiększoną hodowlę i sprzedaż karpia konsumpcyjnego, czyli tzw. handlówki, ale również materiału hodowlanego, tj. wycieru w tysiącach sztuk, narybku i kroczka w kilogramach oraz tarlaków (ikrzaki i mleczaki) w sztukach. W zachowanym rejestrze sprzedaży za lata 1910-1929 widnieją nazwiska takich nabywców, jak m. in.: Potoccy z Zatora, Lubomirscy z Przeworska, Radziwiłłowie z Balic, Zamojscy z Podzamcza, Hallerowie z Dworów, Czeczowie z Zaborza i Kobiernic, a ponadto wiele różnych instytutów hodowlanych, stowarzyszeń i ośrodków rybackich, nie tylko z terenów dawnych ziem polskich, ale również z zagranicy. Przez cały ten czas, w drodze selekcji, utrzymywano szczep karpia osieckiego w czystej linii. W owym okresie gatunek karpia osieckiego był uznawany za najlepszy w Polsce, o czym świadczy fakt, iż prawie wszystkie gospodarstwa stawowe w Polsce w okresie międzywojennym zaopatrywały się w tarlaki z Osieka. O sławie karpia osieckiego w okresie międzywojennym świadczą również niezwykłe wizyty delegacji międzynarodowych, jak również wybitnych osobistości z kraju. W roku 1939 okupant wysiedlił rodzinę Rudzińskich, a majątek w zarząd przejęły władze niemieckie. Rok 1945 przyniósł dewastację gospodarki rybackiej. Po wojnie, na mocy Dekretu o Reformie Rolnej, władze polskie odebrały majątek właścicielom. Początkowo gospodarstwem administrowała Krakowska Akademia Umiejętności, ale w latach następnych zmieniano stan prawny i utworzono Zespół Hodowli Zarodowej.