Wygląd:

Wędzony karp w całości lub kawałkach o brązowo-oliwkowej skórce, na przekroju delikatne mięso.

Kształt:

Ryba w całości – kształt o prawidłowej budowie anatomicznej lub kawałki ryby zbliżone kształtem do prostokąta.

Rozmiar:

Po uwędzeniu waga w granicach 0,8-1,5 kg.

Barwa:

Zewnętrzna od ciemnej oliwki do brązowej, na przekroju mięso o barwie białej do różowej.

Konsystencja:

Tkanka mięśniowa delikatna i miękka, lekko chrupiąca skórka.

Smak:

Po uwędzeniu lekko słodkawy, przyjemny zapach dymu wędzarniczego.

Tradycja:

Tradycja hodowli karpia w okolicach Rudy Różanieckiej sięga końca XIX w., kiedy to baron Ludwik Wattman założył pierwsze stawy karpiowe i pstrągowe. Uważany on był za pioniera hodowli karpia w Rudzie Różanieckiej. Sukcesywnie rozwijane gospodarstwo rybackie przed wybuchem II wojny światowej obejmowało obszar około 350 hektarów. W okresie powojennym gospodarka stawowa była coraz szerzej rozwijana, a stosunkowo łatwa dostępność ryb spowodowała, że stały się one częstym produktem spożywczym wśród mieszkańców okolicznych wsi i osad. Rozwinęły się różne metody przygotowania potraw z mięsa rybiego, w tym także umiejętności wędzenia karpia na szerszą skalę. Praktyka ta rozwinęła się na bazie wędzenia mięsa wieprzowego, bo prawie w każdym gospodarstwie znajdowała się wędzarnia, w której początkowo wędzono mięso wieprzowe, a później ryby. Potrawy z wędzonego karpia przygotowywane były na różne uroczystości i konkursy kulinarne. Do przygotowania karpia potrzebna jest ryba o wadze ok. 2 kg. Do wędzenia używa się przydomowej wędzarni, opartej na konstrukcji drewnianej, a do opału używa się drewna bukowego i olchowego, które w celu zwiększenia ilości dymu powinno być lekko wilgotne i pozbawione kory. Wędzonego karpia spożywa się przez cały rok, ale głównie podczas świąt, uroczystości rodzinnych i większych wydarzeniach na terenie wsi lub gminy.