Wygląd:

Klarowny złoty płyn.

Kształt:

Rozmiar:

Barwa:

Złocisty.

Konsystencja:

Lepka ciecz.

Smak:

W smaku wyczuwalny aromat miodu lipowego i kwiatów lipy, zapach lipowy, słodki.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Bursztyn zwany też jantarem to kopalna żywica drzew iglastych z okresu trzeciorzędu. Barwa bursztynu jest głównie żółta, niekiedy może zawierać zatopione owady i szczątki roślin. Bursztyn jest charakterystyczny dla wybrzeża Morza Bałtyckiego, w województwie pomorskim występuje w okolicach Zatoki Gdańskiej, Mierzei Wiślanej oraz u nasady Helu. W celu zdobycia bursztynu kupcy rzymscy, egipscy i greccy podejmowali dalekie wędrówki nad Morze Bałtyckie. Szlak bursztynowy prawdopodobnie wiódł z dzisiejszego Wiednia przez Brno, Kłodzko, Wrocław, Kalisz, Świecie do ujścia Wisły. Wyprawy po bursztyn nasiliły się w I wieku naszej ery. Początkowo jantar był przedmiotem wymiany handlowej, w której pośredniczyli Celtowie (V w. p.n.e.). Egipcjanie nazwali bursztyn „kamieniem życia i zdrowia”, a Rzymianki uważały, że zapewni im młody wygląd. Nazwa „bursztyn” pochodzi od niemieckiego bernstein (kamień, który się pali). Egipcjanie nazywali bursztyn sokal, a Arabowie – Ankar (zapach pocieranego bursztynu kojarzył się z zapachem ambry). Persowie nazywali kamień karuba (złoty rabuś), Włosi – ambra galla, a Szwedzi – raf (co znaczy chwytać). Słowiańska nazwa jantar została przejęta od Litwinów, a ta od fenickiej nazwy jainitar – żywica morska. Na Kaszubach jantar nazywany jest „Kaszubskim złotem”.