Wygląd:

Klarowny, brązowy płyn.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Natężenie barwy zależy od stopnia upalenia zmielonego ziarna – barwa brązowa.

Konsystencja:

Klarowna, przezroczysta ciecz.

Smak:

Kawowy, lekko gorzkawy.

Tradycja:

Kawa dotarła do Polski pod koniec XVII wieku, ale rozgłos zyskała dopiero na początku XVIII w. Z biegiem czasu stała się łatwiej dostępna i popularna, zwłaszcza wśród elit, ludzi bogatych i inteligencji. Mieszkańcy Kujaw również ulegli panującej modzie. Ponieważ nie wszystkich było stać na zakup prawdziwej kawy, używano więc kawy zbożowej, nazywanej „kawą ze stodoły”, tańszego odpowiednika. Uzyskiwano ją poprzez palenie ziaren żyta, pszenicy lub jęczmienia. W latach międzywojennych i w czasie okupacji biedniejsi mieszkańcy wytwarzali kawę domowym sposobem z ziaren jęczmienia. Kładziono je na blachę do ciasta i wypalano w piecu lub na patelni. Upalone ziarno należało wystudzić i zmielić w młynku na drobny proszek. Następnie wsypywano odpowiednią ilość zmielonego proszku do wrzątku i chwilę gotowano. „Trzeba zwrócić uwagę aby ziarno było „czyste” nie wilgotne i umiejętnie je upalić, a nie spalić, bo będzie gorzkie, gdy przyrządzimy napój” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Kujaw). Kawę zaparzano najczęściej w dzbanku i spożywano na co dzień bądź podczas prac polowych, gdyż bardzo dobrze gasiła pragnienie. Kawa zbożowa z jęczmienia zdobyła I miejsce w XI edycji Konkursu „Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” w woj. kujawsko-pomorskim.