Wygląd:

Kiełbasa wieprzowo-wołowa, mocno uwędzona o pomarszczonej skórce, drobno zmielona z cząstkami słoniny.

Kształt:

Walcowaty o średnicy ok. 25 mm, zwinięta w pętka. Po przekrojeniu okrągły.

Rozmiar:

Średnica ok. 25 mm, zazwyczaj 2-5 zwojów równej długości.

Barwa:

Zewnętrzna barwa skórki czerwono-brązowa, błyszcząca, mocno uwędzona. Na przekroju mięso różowe z drobnymi cząstkami słoniny i przypraw.

Konsystencja:

Konsystencja zwięzła, krucha i łamliwa. Dopuszczalne wystąpienie galaretki lub luźniejsze związanie surowców mięsnych.

Smak:

Smak wyrazisty mięsny, odpowiedni dla kiełbasy wędzonej.

Tradycja:

Ze względu na warunki geograficzne we wsi Łosień, której początki sięgają 1430 roku, od dawna uprawiano żyto i ziemniaki, co sprzyjało hodowli trzody chlewnej. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku nagminne było potajemne bicie świń i handel wyrobami, co spowodowane było represjami ówcześnie panującej władzy. Z początku na kiełbasę, oprócz gorszych gatunków mięsa, przeznaczano również mięso ze schabu i szynek, ponieważ kiełbasę można było przechować, a mięsa nie. Obecnie przeznaczane jest mięso z łopatki, gorsze kawałki od szynek oraz mięso poprzerastane ze słoniną oraz młoda wołowina. Cechą odróżniającą kiełbasę łosieńską od innych jest jej długie wędzenie, około sześciu godzin, bez późniejszego parzenia. Kiełbasa łosieńska jest produktem całkowicie naturalnym, ponieważ wyrabiana jest z mięsa świń chowanych we własnych gospodarstwach. Jest chętnie kupowana przez okolicznych mieszkańców, a za swoje walory smakowe otrzymuje wyróżnienia podczas różnych konkursów.