W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Kiełbasa markowska sucha

18.09.2018

Produkt wpisany na listę produktów tradycyjnych w dniu 2015-02-12 w kategorii Produkty mięsne w woj. podkarpackim.

Wygląd:

Kiełbasa sucha wędzona w lekko pomarszczonych łupkach.

Kształt:

Walec, w przekroju plaster.

Rozmiar:

Waga w zależności od długości jelit 1 do 3 kg, średnica około 1,5 do 2,5 cm.

Barwa:

Zewnętrzna ciemnobrązowa, na przekroju różowa do ciemnoróżowej, może występować zielone „oczko” pośrodku.

Konsystencja:

Zbita, w dotyku mało elastyczna, kiełbasa łamie się z trzaskiem charakterystycznym dla kiełbas suchych.

Smak:

Zapach odpowiedni dla kiełbas suszonych wędzonych z wyczuwalnym smakiem i zapachem czosnku i pieprzu.

Tradycja:

Gmina Markowa leży w południowo-wschodniej części powiatu łańcuckiego, na pograniczu Podkarpacia i Niziny Sandomierskiej. Markowa jest gminą typowo rolniczą. Gospodarstwa rolne są w posiadaniu indywidualnych rolników, a średnia wielkość gospodarstwa oscyluje w granicach 3-5 ha. Dawniej „większość gospodarzy w Markowej hodowała przynajmniej 1 świnię, a najczęściej 2-3. Raz do roku, prawie zawsze przed Bożym Narodzeniem zabijano świnię, aby na święta było mięso i kiełbasa. Musiała to być świnia większa, a mniejszą zabijano jeszcze ewentualnie przed Wielkanocą (jeżeli gospodarza było na to stać)” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Markowej). Po świniobiciu podczas rozbioru mięsa najcenniejsze kawałki mięsa, tj. szynkę, schab, karkówkę, boczek, pozostawiano do dalszego przerobu. Natomiast kiełbasę przygotowywano z kawałków pozostałego mięsa. Kawałki te ręcznie mielono, a następnie mieszano z solą, pieprzem, czosnkiem i majerankiem. Wymieszany w ten sposób farsz nadziewano przy pomocy kiełbaśnicy (szprycy) w jelita wieprzowe, wcześniej odpowiednio wypłukane w osolonej wodzie. Jelita zawiązywano, a następnie pęta kiełbasy wędzono. Wędzarnie opalało się drewnem liściastym tj. bukiem, jesionem, olchą, grabem. Cały proces wędzenia trwał zwykle 9-10 godzin. Ostatnią czynnością było suszenie kiełbasy w wędzarniach przez okres około 2 tygodni. Obecnie kiełbasa markowska sucha przygotowywana jest według tej samej tradycyjnej receptury i cieszy się niezmiennie dużym zainteresowaniem konsumentów.

Informacje o publikacji dokumentu
Ostatnia modyfikacja:
18.09.2018 15:19 Sławomir Mucha
Pierwsza publikacja:
18.09.2018 15:19 Sławomir Mucha
{"register":{"columns":[]}}