Wygląd:

Batony w osłonce naturalnej, w jelicie wieprzowym cienkim. Osłonki lekko pomarszczone, suche, czyste, ściśle przylegające do masy mięsnej.

Kształt:

Kształt nadany przez osłonkę. Przekrój charakterystyczny dla wędlin średniorozdrobnionych.

Rozmiar:

Batony w odcinkach długości około 30 cm.

Barwa:

Barwa batonów od jasnobrązowej do brązowej z prześwitami składników pod osłonką. Barwa mięsa i tłuszczu właściwa dla użytych surowców peklowanych (od jasnoróżowej do ciemnoróżowej).

Konsystencja:

Konsystencja dość ścisła. Kiełbasa krucha.

Smak:

Charakterystyczny dla kiełbas pieczonych, wędzonych z mięsa peklowanego. Przyprawy wyraźnie wyczuwalne, w tym kardamon.

Tradycja:

Kiełbasa swojska nadnotecka powstała w okresie lat 70-tych XX wieku, gdy brakowało mięsa i jego przetworów w handlu uspołecznionym. Ludność zaopatrywała się w wędliny z tzw. uboju gospodarczego. W zakładzie mięsnym w gminie Trzcianka na północy Wielkopolski rozpoczęto produkcję kiełbasy swojskiej nadnoteckiej z odpowiednio dobranego surowca wieprzowego i przypraw według starej receptury i technologii. Receptura i technologia kiełbasy swojskiej nadnoteckiej przystosowana jest dla potrzeb i gustów smakowych mieszkańców Trzcianki. Charakterystyczny smak i aromat wynika przede wszystkim z użycia peklowanego mięsa wieprzowego i kardamonu. Podawana na zimno i ciepło stanowiła i nadal stanowi częste danie na rodzinnych uroczystościach ze względu na bardzo dobrą jakość, wspaniały bukiet smakowo-zapachowy, kruchość i wyrównanie.