Wygląd:

Kiełbasa wieprzowo-wołowa, delikatnie podsuszana, w naturalnym jelicie cienkim.

Kształt:

Pęta kiełbasy o średnicy ok. 30 cm, jednostronnie skręcone, na przekroju okrągłe lub owalne.

Rozmiar:

Pojedynczy wianek o średnicy ok. 30 cm, średnica plastra 25-30 mm.

Barwa:

Od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, na przekroju barwa mięsa marmurkowata różowo-kremowa, z czarnymi punktami pieprzu mielonego oraz tzw. „oczko” w kolorze szarym.

Konsystencja:

Konsystencja zwarta, dosyć jędrna, sprężysta.

Smak:

Aromatyczny smak i zapach wędzonego mięsa wieprzowo-wołowego z wyraźnym posmakiem czosnku i pieprzu.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Tradycje masarskie w gminach Liszki i Czernichów sięgają XVI wieku i są ściśle związane z prowadzoną na tym obszarze hodowlą żywca wieprzowego. Gminy Liszki i Czernichów były drugim, poza Krakowem, ośrodkiem produkcji wyrobów wędliniarskich w powiecie. W okresie międzywojennym wyprodukowane na tych terenach wędliny sprzedawane były w wielu sklepach w Krakowie jak również na Śląsku. W czasie II wojny światowej rzemiosło przeżywało kryzys, a masarze czernichowscy i lisieccy zmuszeni byli prowadzić nielegalną sprzedaż tych wyrobów. Jednak tuż po II wojnie światowej szybko wzrosło zapotrzebowanie na różnego rodzaju wędliny. Mieszkańcy Krakowa i Śląska bardzo chętnie kupowali czernichowskie i lisieckie specjały, do których należała m.in. kiełbasa wiejska z Czernichowa. Do produkcji tej kiełbasy wykorzystywano mięso wieprzowe klasy pierwszej – głównie z szynek (mięso chude), mięso wieprzowe klasy drugiej (bardziej przetłuszczone) oraz mięso wołowe klasy trzeciej ścięgniste. Mięso po przepuszczeniu przez sita o odpowiednich otworach mieszano z wodą i przyprawami, tj. solą, zmiażdżonym czosnkiem oraz pieprzem. Wyrobioną masą nabijano naturalne jelita wieprzowe i wędzono w tradycyjnej wędzarni opalanej drewnem liściastym (w zależności od dostępności: buk, olcha, śliwa, wiśnia, jabłoń, czereśnia) przez około 2,5 do 3 godzin. Kiełbasa wiejska z Czernichowa zawdzięcza swoją wyjątkowość tradycyjnym metodom produkcji oraz tradycyjnym surowcom, które mieszkańcy Krakowa znają od pokoleń.