Wygląd:

Zwinięte i związane przędzą pęto w naturalnej osłonce wieprzowej, z lekko pomarszczoną powierzchnią. Na przekroju widoczna mozaika biało-różowa.

Kształt:

Kształt owalny, zarówno zewnętrzny jak i na przekroju. Powierzchnia wyrównana.

Rozmiar:

Długość pęta około 25-30 cm, o wadze 0,25 kg.

Barwa:

Barwa ceglasto-czerwona, na przekroju bladoróżowa z wyraźnie widocznymi białymi cząstkami tłuszczu i przypraw gorczycy.

Konsystencja:

Kiełbasa o konsystencji ścisłej, jędrnej, a jednocześnie gładkiej i kruchej.

Smak:

Przyjemny i wyraźny smak wędzonki, lekko pikantny z posmakiem czosnku i gorczycy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Na terenach Kaszub mięsa spożywano mało, w związku z tym świniobicie obywało się 2-3 razy do roku i stwarzało okazje do świętowania. Z mięsa wieprzowego wyrabiano kiełbasy (worsztë) oraz inne wyroby podrobowe. W przejrzysty sposób przedstawiają to F. Lorentz, A. Fischer, T. Lehr-Spławiński w wydawnictwie pt. „Kaszubi. Kultura Ludowa i Język” z 1934 r.: „Kaszub odżywia się skromnie, głównem jego pożywieniem są ziemiopłody i ich przetwory, np. mleko, a szczególnie maślanka (masląnka). Gdzie uprawia się rybołówstwo, dochodzą do tego ryby, także śledzie słone są ulubioną i bodaj jedyną potrawą, kupowaną przez Kaszubów. Mięsa jada się mało, najczęściej w postaci solonej czy wędzonej, świeże mięso tylko z okazji świąt. Przyprawia się potrawy głównie solą, pieprzem i cebulą. (…) Z mięsa używa się prawie wyłącznie wieprzowiny i gęsiny. Większą część mięsa świń, które zabija się w jesieni, soli się i przerabia na kiełbasę (kôłbôse, vorszta) i okrasę (szpjek)”.