Wygląd:

Kiełbasa w batonach w naturalnych osłonkach.

Kształt:

Kształt walca o grubości około 3 do 7 cm i długości od 20 do 30 cm.

Rozmiar:

Wielkość w zależności od wielkości batonów – od 0,6 kg do 1 kg.

Barwa:

Na zewnątrz barwa brązowa, na przekroju barwa różowa do czerwono-brązowej z widocznymi kawałkami mięsa i ciemnymi ziarenkami przypraw.

Konsystencja:

Stała, mięso kruche, soczyste, ale nie suche. Po przekrojeniu plasterki zachowują swój kształt, nie rozpadają się.

Smak:

Smak i zapach wiejskiej wędliny z wyczuwalnym dodatkiem pieprzu, czosnku oraz innych przypraw, lekko słony. Przywołuje skojarzenie z wyrobami z dzieciństwa wędzonymi w tradycyjny sposób.

Tradycja:

Okolice Szadku, który należał w XIX wieku do guberni Kaliskiej Królestwa Polskiego, były regionem, gdzie rolnictwo było wysoko rozwinięte: „rolnictwo w czasach obecnych jest w ogóle w Kaliskiem na wyższym poziomie niż w innych (prócz warszawskiej) guberniach królestwa i mięso (miso) częściej tu niż w innych prowincjach ukazuje się na stole” (O. Kolberg, „Dzieła wszystkie” tom 23 „Kaliskie”). Najtrwalsze wędliny przechowywano od Wielkanocy do Zielonych Świątek. „Wszystkie produkty przygotowane do wyrobu wędlin przyprawiano solą, majerankiem, pieprzem, a niekiedy czosnkiem lub zielem angielskim. Zaprawy te odpowiadały wymogom zawodowych masarń” (J. P. Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)” [w:] Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria etnograficzna nr 12, Łódź 1968). Kiełbasy szadkowskie wędzone podsuszane przygotowywane są w oparciu o tradycyjną recepturę, niezmienioną do chwili obecnej, od prawie 70 lat. Mięso przeznaczone na kiełbasy pochodzi ze świń oraz bydła hodowanych przez okolicznych rolników zachowujących dobrą praktykę rolniczą. Zwierzęta te karmione są naturalnymi paszami. Do przygotowania kiełbas szadkowskich wędzonych podsuszanych wykorzystywało się ładne mięso wieprzowe oraz wołowe. Wieprzowinę mieliło się na grubszej maszynce (tzw. dziesiątce) lub kroiło nożem, a wołowinę i gorszą wieprzowinę zawsze mieliło się drobniej. Do masy kiełbasianej dodawało się sól, a później sól peklującą oraz drobno zmielony pieprz i jałowiec lub świeżo posiekany czosnek i gałkę muszkatołową. Dokładnie wymieszaną masę nabijało się w jelita wieprzowe lub grubsze wołowe w zależności od rodzaju kiełbasy, a następnie zostawiało do osadzenia. Odpowiednio przygotowane kiełbasy są poddawane trzykrotnie wędzeniu w wędzarniach opalanych drewnem olszowym, dębowym lub bukowym oraz drewnem drzew owocowych z okolicznych sadów. Kiełbasy szadkowskie wędzone podsuszane są tradycyjnym wyrobem Ziemi Szadkowskiej. Swój znakomity, niepowtarzalny smak zawdzięczają rygorystycznemu przestrzeganiu zasad produkcji i tradycyjnej recepturze. Dzięki stosowaniu miejscowych surowców, tradycyjnych receptur oraz przestrzeganiu procedur produkcyjnych, kiełbasy szadkowskie cieszą się uznaniem konsumentów i stale rosnącym popytem.