Wygląd:

Podłużne kluski przygotowane z tartych surowych i ugotowanych ziemniaków.

Kształt:

Obłe, wydłużona elipsa.

Rozmiar:

Jedna kluska o długości około 6 cm.

Barwa:

Jasnoszara.

Konsystencja:

Ścisła, miękka i sprężysta.

Smak:

Wyraźny smak i aromat gotowanych ziemniaków.

Tradycja:

Gmina Szadek położona w powiecie zduńskowolskim, w województwie łódzkim jest gminą o charakterze rolniczym. Dzięki korzystnym warunkom glebowym, hydrologicznym i klimatycznym rozwinęła się na tym terenie uprawa zbóż i ziemniaków. „Ziemniak był powszechnym produktem – jedzono go zarówno w dni powszednie, jak i świąteczne. Można je było spożywać w różnych kombinacjach. Dodawano je do mąki i wypiekano z niej chleb, jedzono z kapustą, gotowano zupy ziemniaczane, smażono placki ziemniaczane itp.” (T. Sobczak, „Konsumpcja żywnościowa chłopska w Królestwie Polskim w 2 połowie XIX wieku i w początkach XX wieku”, Wrocław 1986). W gminie Szadek bardzo popularną potrawą przygotowywaną z ziemniaków były kluski żelazne, których receptura przekazywana od dawien przez gospodynie stała się powszechna w każdym domu. Do przygotowania potrawy należało najpierw obrać ziemniaki i podzielić na dwie części. Jedna część ziemniaków była gotowana, kolejna ścierana na tarce o małych oczkach, by następnie wycisnąć z nich sok przez ściereczkę. Wyciśnięty sok był wylewany, zostawiając skrobię, która łączona była z surowymi ziemniakami. Następnie ugotowane i starte ziemniaki wyrabiane były z mąką, jajkiem kurzym i doprawiane solą. Z wyrobionego ciasta formułowane były w dłoniach wałeczki. Ostatnim etapem było wrzucanie klusek na gotującą wodę, kiedy wypłynęły na wierzch oznaczało to, że są gotowe do spożycia. Pełnię smaku osiągały podane ze skwarkami ze słoniny przesmażonej z cebulą. Do dziś kluski żelazne przygotowywane są w szadkowskich domach, a także na wydarzenia kulturalne o charakterze lokalnym.