Wygląd:

Charakterystyczny dla tuszki kury zielononóżki kuropatwianej, kolor biały lub jasnożółty na zewnątrz, różowy do ciemnoróżowego wewnątrz.

Kształt:

Rozmiar:

Charakterystyczny dla tuszki kury, od 1500- – 1800 g.

Barwa:

Skóra biała, u starszych sztuk lekko żółtawa, mięso od jasno-różowego do ciemno-różowego.

Konsystencja:

Stała, mięso robi wrażenie zbitego.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla mięsa drobiowego.

Dodatkowe Informacje:

Tuszki kur zielononóżek charakteryzują się najmniejszym otłuszczeniem tuszki oraz najniższą zawartością tłuszczu surowego w mięśniach piersiowych i mięśniach nóg w porównaniu do innych ras kur.

Tradycja:

W środkowej Polsce w XIX wieku utrzymywano dużo inwentarza żywego „kur, gęsi, kaczek, indyków (…) hodowane zwierzęta i drób zaspokajały w całości niskie wymagania konsumpcyjne” (T. Sobczak „Konsumpcja żywnościowa chłopska w królestwie Polskim w 2 połowie XIX i w początkach XX w.”, Warszawa 1986). „Drobiu chowano dość dużo; spożywano zwłaszcza kury (…) W wypadkach (…) choroby, ewentualnie w pierwszym etapie rekonwalescencji przygotowywano specjalną dietę. Podstawą był rosół i mięso z kurczaka lub kury” (B. Baranowski ”Życie codzienne wsi między Wartą a Pilicą w XIX w.”, Warszawa 1969). „Jadło weselne było (…) obfite, dość urozmaicone. W XIX w. podawano na stół mięso wołowe, drób, flaki,” (J. P. Dekowski „Z badań nad pożywieniem ludu łęczyckiego” w Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi. Seria Etnograficzna Nr 8, Łódź 1964). Wśród kur hodowanych w Polsce przeważał typ zbliżony do kur wybrzeży morza Śródziemnego. W początkach XX wieku „doceniając wartość wspomnianych kur, polscy hodowcy wyprodukowali na tem podłożu rasy krajowe, do których w pierwszym rzędzie należą zielononóżki polskie (…) Zielononóżki są rasą miejscową polską”