Wygląd:

Kluski z ciasta ziemniaczanego, w przekroju widoczny farsz z białego sera, ziemniaków i cebuli.

Kształt:

Owalny.

Rozmiar:

Długość jednego kołduna wynosi od 6 cm do 8 cm, grubość od 12 cm do 14 cm.

Barwa:

Zależy od odmiany użytych ziemniaków, szara z widocznym na przekroju białym farszem.

Konsystencja:

Delikatne i miękkie.

Smak:

Ziemniaczano-serowy.

Tradycja:

Na terenie gminy Kuryłówka w województwie podkarpackim dominowała kuchnia kresowa. Gospodynie najczęściej przygotowywały przeróżne potrawy na bazie ziemniaków, a najpopularniejszymi z nich były kołduny. „Są to okrągłe, lekko owalne kluski podobne na wielkość do jaja kurzego, zawsze nadziewane jakimś farszem. Ciasto przygotowuje się z ugotowanych ziemniaków i roztartych ziemniaków oraz tartych ziemniaków surowych – mniej więcej po równo każdych z nich. (…) Farsz do środka mógł być różny, a więc ziemniaki gotowane, ser, przesmażona na tłuszczu cebulka” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Kuryłówka). Po przygotowaniu ciasta, farszu i uformowaniu klusek, należało przygotować krochmal i wlać na gotującą wodę. Następnie do wrzącej wody wrzucano surowe kołduny i gotowano. Na koniec zwykle okraszano skwarkami z cebulką. Kołduny przygotowywano na co dzień i zazwyczaj kiedy było dużo pracy w polu jak okres żniw czy wykopów, gdyż zawierały dużo węglowodanów, które dostarczały energii. „Wtedy gospodyni gotowała jedzenie wcześnie rano i wstawiała do bradury, czyli duchówki, żeby było ciepłe. W pole wożono jedzenie w dużym garnku, do tego musiały być talerze, łyżki, garnuszki, kawa, herbata” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Kuryłówka).