Wygląd:

Kołocz jest koloru złocistego. Spód i góra kołocza to wypieczone ciasto drożdżowe. Wewnątrz znajduje się nadzienie makowe lub serowe (może być mieszane makowo-serowe). Górę kołocza zdobi misternie ułożona złocista kruszonka (posypka). Zwyczajowo kruszonkę posypuje się cukrem pudrem.

Kształt:

Kształt okrągły, na przekroju owalny, wysoki około 3 cm.

Rozmiar:

Kołocz o średnicy 30-45 cm (wielkość zależy od użytej do wypieku blachy, wcześniej słomianki). Krojony w trójkąty jak tort, czasami w kwadraty.

Barwa:

Wypieczony kołocz ma kolor złocisty, na przekroju jest jasnozłoty z widocznym serowym lub makowym nadzieniem lub tylko z rumianą ciemniejszą kruszonką (posypką).

Konsystencja:

Ciasto drożdżowe, pulchne, sprężyste z kruchą, rumianą, wypieczoną kruszonką.

Smak:

Smak słodki w zależności od nadzienia serowy, makowy. Zapach świeżego pieczywa drożdżowego z kruszonką.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Na Śląsku Cieszyńskim ze zbóż uprawiano pszenicę, reż czyli żyto, jęczmień i owies. Wyhodowane zboże mielono na krupice, czyli grubą mąkę z otrębami, na ręcznych żarnach domowych. Niektórzy bogatsi gospodarze posiadali powieternioki, czyli wiatraki, lub młynki o napędzie wodnym. Duże młyny, poruszane najczęściej siłą wody, znajdowały się na peryferiach miast śląskich. Kto chciał mieć mąkę delikatną, zawoził zboże do młyna. Mąka pszenna służyła do pieczenia ciast drożdżowych, kołaczy, babek, bucht itp. Kołacze w zależności od użytego nadzienia zwano syrzokami, mączokami, powidlokami, jabczokami, śliwczokami i kapuśniokami. Wcześniej wszystkie słodkie wypieki określano kołaczami. Po wprowadzeniu do jadłospisu innych słodkich wypieków, kołaczami zaczęto określać wypieki z ciasta drożdżowego z kruszonką, nadzieniem serowym czy makowym. Inne nadzienia, w tym szczególnie owocowe, rozpowszechniły się znacznie później.