Wygląd:

Całe owoce poziomek i ich fragmenty zawieszone w gęstym syropie.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Bordowo-brunatna, intensywna, z widocznymi jasnymi pestkami poziomek.

Konsystencja:

Niejednorodna, lejąca, dość gęsta z całymi owocami poziomek.

Smak:

Słodki, intensywny, charakterystyczny dla poziomek, z lekko wyczuwalną goryczką owoców. Zapach zharmonizowany, łagodny, charakterystyczny dla poziomek.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

„Konfitur są to całe owoce, zawieszone w klarownym, mocno słodzonym syropie. Zabiegi stosowane przy konfiturach mają na celu: 1) nasycenie owoców cukrem, 2) zachowanie kształtu, aromatu i zabarwienia w stopniu możliwie najwyższym, 3) osiągnięcie takiej konsystencji cukru, ażeby konfitura była trwała, lecz nie cukrowała się i 4) otrzymanie syropu klarownego. Cele te mogą być osiągnięte różnemi sposobami i dlatego przepisy przyrządzania konfitur są tak różne” (A. Mering, „Przetwory domowe z owoców i warzyw. Racjonalny wyrób: kompotów, win, marmelad, powideł, galaret, dżemów, konfitur, syropów, konserw w butelkach, przetworów suszonych i kwaszonych”, Wydawnictwo Tow. Oświaty Rolniczej Księgarnia Rolnica, Warszawa 1934). Początkowo konfitury były dostępne tylko na magnackich i szlacheckich stołach, m.in. były nieodłącznym elementem życia towarzyskiego na puławskim dworze. „każda panna miała swego cavaliere servante […] panna pewna była, […] że przy podwieczorkach, przy majówkach dojdą ją frukta, konfitury i lody […]” (Leon Dembowski, „Moje wspomnienia”, Petersburg 1898). Z czasem też konfitury przygotowywane były w domach mieszczan i chłopów. W Kazimierzu „gdy spotykają się przy smażeniu konfitur u matki, wszystko jedno u której, wówczas nie patrząc na siebie mówią Dzień dobry; a potem dzielą się konfiturami w milczeniu, nie tracąc słów. Każda niby chce, żeby druga wzięła większą część […] Co za różnica? mówi matka albo teściowa, podając każdej należną część. Twoje dzieci będą jadły u niej, a jej dzieci u ciebie […] niech im będzie na zdrowie” (Szalom Asz, „Miasteczko”). Należy pamiętać, że gotowanie konfitur, a szczególnie konfitury poziomkowej jest zadaniem trudnym. Przede wszystkim o jakości przetworu decyduje surowiec, dlatego do produkcji konfitury poziomkowej używane są głównie poziomki odmiany Rugia. Uprawa tej odmiany jest bardzo trudna, a zbiór bardzo pracochłonny i ciągnie się przez długi okres czasu, przez co plantacje są rzadkością i mało jest rolników, którzy znają się na uprawie tej rośliny. Należy też pamiętać, że pola plantatorów poziomek na Lubelszczyźnie usytuowane są w dolinie Wisły. Dzięki temu, że ziemie są żyzne, nie muszą oni nawozić roślin, aby dawały lepszy plon. Ponadto mikroklimat doliny Wisły, tj. duże nasłonecznienie, wysokie średnioroczne temperatury, odpowiednia wilgotność sprawia, że owoce są dobrej jakości. Surowce na konfitury muszą być „[…] w dobrym gatunku: zupełnie zdrowe, świeże, jędrne, ładnie zabarwione, aromatyczne, nieuszkodzone” (A. Mering, „Przetwory domowe z owoców i warzyw. Racjonalny wyrób: kompotów, win, marmelad, powideł, galaret, dżemów, konfitur, syropów, konserw w butelkach, przetworów suszonych i kwaszonych”, Wydawnictwo Tow. Oświaty Rolniczej Księgarnia Rolnica, Warszawa 1934). Poziomki do konfitury trafiają tego dnia, którego są zbierane. Świeże owoce są przebierane, aby odrzucić egzemplarze niedojrzałe, spleśniałe i chore. Najlepsze owoce są zasypywane cukrem, tak aby poziomki częściowo wysyciły się cukrem i utrwaliły. Następnie gotuje się owoce z cukrem w wyparkach, tak długo aż owoce równo się wysycą i opadną do roztworu. Gotowe konfitury rozlewane są do słoiczków i pasteryzowane. Produkcja konfitur jest pracochłonna, czasochłonna i skomplikowana, dlatego obecnie niewiele osób decyduje się na robienie ich. Niemniej długa tradycja przygotowywania konfitury poziomowej jest wciąż żywa na terenie Lubelszczyzny, a przygotowane konfitury są produktem wyśmienitym, o wysokiej jakości.