Wygląd:

Bardzo cienkie i suche placuszki posypane kminkiem, zwinięte w walec.

Kształt:

Walcowaty.

Rozmiar:

Długość paluszka około 5-7 cm, średnica około 2-3 cm.

Barwa:

Różne odcienie barwy złotej, przyciemnione obrzeża ciastka, czarne punkty kminku po zewnętrznej stronie walca.

Konsystencja:

Twardo-krucha.

Smak:

Słodki z lekką nutą kminku o zapachu biszkoptu.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Tradycja przygotowywania suchych ciasteczek w kształcie paluszków posypanych kminkiem, zwanych kręciołkami, ma swój początek w klasztorze imbramowickim w powiecie olkuskim. Sama nazwa produktu pojawiła się w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy to jedna z sióstr Norbertanek z Klasztoru Sióstr Norbertanek Sanktuarium Męki Pańskiej, podając gościom ciasteczka, nazwała je kręciołkami (od nakręcania ich na palcu). To właśnie w tym zakonie żeńskich wspólnot od pokoleń przekazywano recepturę na kręciołki. Na początku do przygotowania kręciołków należało wymieszać jajka, mąkę oraz cukier i mieszać aż do momentu uzyskania konsystencji podobnej do ciasta naleśnikowego. Następnie na wysmarowaną tłuszczem brytfankę nakładano łyżką okrągłe placuszki i pieczono aż do uzyskania złotego koloru. Sztuka wykonania ciasteczek po wyjęciu ich z piekarnika polegała przede wszystkim na zręcznym zawijaniu ich na palcu dopóki są gorące, gdyż ciasto po wystygnięciu traci swą giętkość i nie nadaje się już do zawijania. Kiedy brzegi ciasteczek się zarumienią, należało delikatnie wysunąć blaszkę, łopatką odkleić ciasteczka od blachy i zręcznym ruchem zwinąć na palcu w rulonik (jeszcze gorące ciasteczka należy zwijać, ponieważ szybko wysychają i robią się sztywne). Zaraz po wystudzeniu ciasteczka powinny być przechowywane w pudełku wyłożonym pergaminem. Tak zabezpieczone zachowują swoją świeżość nawet przez rok. Dawniej kręciołki były formą prezentu i wdzięczności za gesty ludzkiej życzliwości wobec klasztoru. Obecnie ciasteczka wypiekane są przez Siostry Norbertanki z okazji różnych świąt, na życzenie lub jako prezent.