Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                           

Pierniki z ciasta korzennego oblane lukrem.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Serduszka, gwiazdki lub kwiatki.

Wielkość

Średnica pojedynczego ciastka ok. 5 cm.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Ciastko barwy jasnobrązowej na wierzchu i na przekroju. Biały lukier.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Miękkie, dające się łatwo przełamać.  

Smak i zapach

Zapach pieczonego piernikowego ciasta, smak słodkiego lukru z korzennym posmakiem.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Kujawskie pierniki nie są tak sławne jak toruńskie, jednak gospodynie na Kujawach miały swoje receptury. Oprócz nieodzownego miodu i przypraw korzennych dodawały ziemniaki, aby uzyskać pulchne i zachowujące długo świeżość ciastka. Dodatek ziemniaków sprawiał, że pierniki nie twardniały. „Na Kujawach na dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem piecze się pierniczki. Słodycze te długo zachowują świeżość, dlatego można nimi częstować gości jeszcze wiele dni po świętach.(…)” (M. Orłowska „Regionalna Kuchnia Polska – Kujawy”). Na Kujawach ziemniaki dodawano nie tylko do pierników, ale również  do innych wypieków: znane są pączki z ziemniakami, a także sernik z dodatkiem ziemniaków. Ziemniaczane pierniki znane są od ok. 60 lat i tradycja ich wypieku jest nadal żywa. Dawniej ciastka przechowywano w metalowym pudełku, dzisiaj  przechowuje się je w pudełku plastikowym. Do ich wyrobu używano foremek, czasami wycinano ciastka szklanką i  piekło na pergaminie, który z czasem zastąpiono papierem do pieczenia.