Wygląd:

W całości wygląda jak naturalny wyręb wieprzowy – łopatka, spłaszczona, owalna część mięsa z kością

Kształt:

Spłaszczony owalny kawałek mięsa z kością. Na przekroju zarysowana marmurkowatość z widocznym żywoczerwonym zabarwieniem mięsa porozdzielanego cienkimi warstwami tkanki łącznej i tłuszczowej, nadającej dodatkową soczystość i smak każdemu kawałkowi odcinanej łopatki

Rozmiar:

Zależna od wielkości tucznika, po spreparowaniu waży ok. 4-7 kg.

Barwa:

Z wierzchu kolor lekko-brązowy, naturalny; w przekroju – żywoczerwony kolor mięsa

Konsystencja:

Podczas gryzienia konsystencja kęsa jest lekko sprężysta, po ususzeniu nad kuchnią kumpia wieprzowa obsycha i staje się twardsza

Smak:

Smak ujawnia się podczas żucia kęsa i jest charakterystyczny dla mięsa obsuszonego, w zależności od ilości dodanych przypraw pikantny i słonawy

Dodatkowe Informacje:

Znakomicie nadaje się do kanapek

Tradycja:

Kumpia wieprzowa to produkt łatwy do wykonania w warunkach domowych. Jej przygotowanie do spożycia było możliwe również w warunkach polowych. Zabrana do koszyka wraz z razowym chlebem mogła stanowić podstawowy posiłek drwala, żniwiarza i oracza. Wytwarzanie kumpii sięga czasów udomowienia świni. W starożytności wieprzowinę podawano jako nieodzowną potrawę na ucztach (Grecja, Rzym). W okresie średniowiecza chów trzody był powszechnie znany i miał najczęściej półdziki charakter. Pod koniec ubiegłego wieku największymi na świecie eksporterami mięsa wieprzowego były Dania i Polska. Produkty poubojowe ze względu na wysoką wartość odżywczą mają szerokie zastosowanie jako świeże mięso lub służą do wyrobu nietrwałych i trwałych wędlin. Metoda wykorzystywana do solenia mięsa została opisana w wydanej w latach 30. książce pt. „Kuchnia Polska”.