Wygląd:

Jednolita masa maślana bez widocznych kropel wody, starannie uformowana.

Kształt:

W zależności od uformowania masła: osełka lub kostka w kształcie prostopadłościanu.

Rozmiar:

Masa netto 185 g i 200 g dla kostki lub w zależności od potrzeb.

Barwa:

Naturalna, lekko kremowa, jednolita w całej masie.

Konsystencja:

Jednolita, zwarta, smarowna.

Smak:

Czysty, mlekowy, śmietankowy, lekko kwaśny, lekki posmak pasteryzacji.

Tradycja:

Umiejętność wytwarzania masła sięga odległych czasów. Było ono produktem wyrabianym ze śmietanki uzyskanej z mleka krowiego, używanym tak w gospodarstwach chłopskich jak i na dworach szlacheckich. Sposób wytwarzania masła był podobny w różnych częściach kraju. „Do wyrabiania masła służyła drewniana kierzanka, składająca się ze spodu i nakładanego wierzchynka. Masło ubijano długim tłuczkiem, na końcu którego znajdował się czteroramienny koziołek lub krążek z szeregiem otworów. Po wyrobieniu masło kilkakrotnie płukano w zimnej wodzie usuwając tym sposobem sernik, resztki maślanki oraz tzw. podcedzonkę, tj. wodnistą ciecz. Następnie masło formowano w osełkę, której zewnętrzną powierzchnię ozdabiano łyżką w łukowate karby” (Jan Piotr Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)”, Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria Etnograficzna Nr 12, Łódź 1968). Masło wyrabiano na potrzeby domowe i było najczęściej jedynym dodatkiem do chleba: „Dzieci pasące bydło dostawały na pastwisko chleb z masłem” (Jan Piotr Dekowski, „Z badań nad pożywieniem ludu łowickiego (1880-1939)”, Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria Etnograficzna Nr 12, Łódź 1968). W Polsce środkowej najstaranniej mieszkańcy przygotowywali się na Święta Wielkanocne. W Wielką Sobotę noszono do święcenia chleb, wędlinę oraz masło, które układano w wielkiej donicy lub koszu wiklinowym. „Masło umieszczano w szklanej maselniczce, garnuszku lub na spodku, a wypukłą powierzchnię ozdabiano, najczęściej odciskami czyli kaneckami. Wykonywano je czubkiem łyżki lub warząchwi. Wzór układano w szeregi lub zakola. Niekiedy do ozdabiania używano landrynki i pieprzu. Z masła wyrabiano też baranki, które zaopatrywano w czerwone chorągiewki i ustawiano w runi zbożowej” (Jan Piotr Dekowski, „Kultura wsi Polski środkowej w procesie zmian Tom 2”, Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria Etnograficzna Nr 20, Warszawa-Łódź 1979). Masło z Głuchowa produkowane jest ze śmietanki pasteryzowanej uzyskanej z mleka krowiego pochodzącego z okolic Głuchowa. Charakteryzuje się doskonałą smarownością oraz wybornym smakiem.