Wygląd:

Wyrób w osłonce sztucznej celulozowej klipsowany z pętelką do zawieszania. Na przekroju rozdrobnione kawałki mięsa i tłuszczu.

Kształt:

Kształt przypominający walec, na przekroju owalny.

Rozmiar:

Wyrób o średnicy 45 mm i długości 28 cm.

Barwa:

Barwa powierzchni charakterystyczna dla koloru użytej osłonki. Barwa na przekroju właściwa dla surowców peklowanych, mięsa ciemnoróżowa, tłuszczu biała.

Konsystencja:

Konsystencja batonów miękka. Kiełbasa smarowna.

Smak:

Charakterystyczny dla kiełbasy z mięsa peklowanego, wieprzowego, wędzonej, surowej. Wyczuwalne przyprawy, tj. pieprz, papryka oraz zapach wędzenia.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

W tradycyjnej kuchni pomorskiej mięso i jego przetwory pojawiały się na stole głównie z okazji świąt, ważnych uroczystości rodzinnych czy zapustów. Zwłaszcza po okresie surowo przestrzeganych postów witano je radośnie w jadłospisie. Przetwory mięsne były też symbolem dostatku. Na wsi najczęściej spożywano wieprzowinę, popularnie zwaną „świńskim mniansem”, która łatwo poddawała się obróbce. Wieprzowinę przyrządzano na wiele sposobów, w większości mięso było przeznaczane na wyrób produktów nadających się do jak najdłuższego przechowania. Po dokonaniu uboju mięso dzielono zgodnie z przeznaczeniem: do gotowania, wędzenia, solenia i do wyrobu kiełbas oraz kiszek, które przygotowywano zwłaszcza z uboju jesiennego. O tej porze roku można je było łatwiej przechować w chłodnym miejscu. Przygotowanie wyrobów z mięsa wieprzowego wymagało pewnych umiejętności, dlatego do tej pracy w zasobniejszych gospodarstwach wynajmowano rzeźnika zawodowego lub wiejskiego, trudniącego się domowym przetwórstwem: „Z ich więc rąk wychodziły bardzo smaczne białe kiełbasy, salcesony, wątrobianki, metki” – czytamy w jednej z publikacji dotyczącej dawnej kuchni Pomorzan. Zbigniew Przybylak w swojej pracy o tradycyjnej kuchni pomorsko-wielkopolskiej podał także definicję metki: „kiełbasa z surowej przemielonej, mocno przyprawionej wieprzowiny, używana do smarowania chleba”.