Wygląd:

Miód augustowski występuje w dwóch postaciach: płynnej, zwanej patoką i stałej, określanej jako krupiec. Przejście ze stanu płynnego w stały (krystalizacja) jest charakterystyczną cechą naturalnego miodu pszczelego. Długość okresu krystalizacji zależy od rodzaju nektaru oraz spadzi.

Kształt:

Zależy od naczynia, do którego jest wlewany.

Rozmiar:

Pakowany jest w słoje o pojemności 0,25 l - 1,5 l do sprzedaży detalicznej lub 25 l do sprzedaży hurtowej.

Barwa:

Barwa zależy od rodzaju i okresu kwitnienia roślin, z których pochodzi nektar, może być jasnożółta po ciemnobrunatna (w przypadku dodania spadzi). Wyróżnia się trzy charakterystyczne odmiany miodu augustowskiego: – wielokwiatowo-leśny, barwa od jasnokremowej do ciemnej (herbacianej), po skrystalizowaniu od jasnobrązowej po jasnoszarą, – lipowy, barwa od zielonkawożółtej po jasnobursztynową, po skrystalizowaniu od jasnobrązowej po jasnoszarą, – łąkowo-bagienny, barwa zielonkawo-herbaciana po jasnobrązową, od ciemnoszarej po brązową, a czasem czarną, po skrystalizowaniu nieco jaśniejsza.

Konsystencja:

Miód występuje w postaci płynnej. Skrystalizowany (krupiec) może występować w dwóch postaciach: drobnoziarnistej lub grubokrystalicznej. Odmiana wielokwiatowo-leśna posiada gęstą konsystencję, a po skrystalizowaniu drobno- i średnioziarnistą. Odmiana lipowa w wyniku krystalizacji przyjmuje drobnoziarnistą, niekiedy krupowatą postać.

Smak:

Smak i zapach zależy od gatunku roślin, z których pochodzi nektar. Produkt w odmianie lipowej o jaśniejszej barwie ma łagodny, słodkawy smak, natomiast o ciemniejszej barwie może charakteryzować się bardziej ostrym, a nawet „drapiącym” smakiem. Odmiana wielokwiatowo-leśna charakteryzuje się silnym, balsamiczno-żywicznym, a niekiedy korzennym zapachem, przypominającym zapach wosku i ma słodkawy smak. Natomiast odmiana łąkowo-bagienna jest w smaku łagodna, lekko korzenna i mało słodka, ale może być też gorzkawa, a nawet piekąca w zależności od substancji aromatycznych zawartych w nektarze i spadzi.

Tradycja:

W 1979 roku prof. dr Leon Bornus w opracowaniu „Znaczenie Pszczoły Augustowskiej” pisze: „Przedmiotem naszego zainteresowania jest dzisiaj pszczoła leśna. Stanowi ona niejako wyspę wśród dużej populacji pszczoły środkowoeuropejskiej. Dziwne jest to, że nie bardzo poddaje się wpływom sąsiednich populacji, bo swój charakter utrzymuje z wysokim wskaźnikiem wyrównania (…)”. Te właśnie cechy i względnie niewielki rejon występowania pszczoły augustowskiej stanowiły podstawę decyzji o stworzeniu rejonu zamkniętego, zgodnie z Zarządzeniem Wojewody Suwalskiego nr 59/76 z dnia 10 sierpnia 1976 r. w celu ochrony jej czystości rasowej i wykorzystania w hodowli na skalę krajową. Prof. dr J. Wilde wyjaśnia na łamach „Pszczelarstwa” z 1981 r., że szczegółowe pomiary morfologiczne prowadzone przez Oddział Pszczelnictwa w Puławach na populacji pszczoły krajowej wykazały, iż najmniejszą zmiennością genetyczną charakteryzowała się pszczoła leśna z Puszczy Augustowskiej. Pozwoliło to na jej wyodrębnienie i nazwanie „pszczołą augustowską”. Wyróżniającą cechą tej odmiany jest umiejętność przystosowania się do miejscowych, niezwykle trudnych warunków klimatycznych. Na podstawie dotychczasowych obserwacji przypuszcza się, że daną populację pszczół cechuje również dziedziczna, wysoka odporność na choroby. Pszczoła augustowska posiada cechy, które utraciło już większość pozostałego pogłowia pszczół krajowych. Szczególnie cenna jest czystość rasowa. Posiadając geny dobrego zimowania może przyczynić się do poprawy zimowania innych ras i krzyżówek. Bory, łąki i bagna Puszczy Augustowskiej stwarzają doskonałe warunki do czerpania pożytku pszczelego i produkcji wysokiej jakości miodu augustowskiego odmiany lipowej, wielokwiatowo-leśnej i łąkowo-bagiennej, charakteryzującego się wysokimi walorami smakowymi i zapachowymi. Miód augustowski pozyskiwany jest z kwiatów, ziół i innych roślin leśnych. W odmianie wielokwiatowo-leśnej jest to przede wszystkim wierzba, mniszek lekarski, borówka, jarzębina i głóg, a także malina, kruszyna, jeżyna, rośliny motylkowe. Wyżej wymieniona odmiana jest zalecana jako środek wspomagający w leczeniu alergii. Jednak najpopularniejszą odmianą miodu augustowskiego jest odmiana lipowa, co wynika zarówno z jej możliwości profilaktycznych, jak i interesujących walorów smakowych. Bogata przyrodniczo Ziemia Augustowska w lasy i roślinność bagienną pozwala na pozyskanie miodu augustowskiego odmiany łąkowo-bagiennej, w składzie z domieszką spadzi, niewielkiej ilości wosku i pyłku z kwiatów dziko rosnących. Posiada niezwykle bogaty zestaw składników mineralnych, dlatego od wielu lat cieszy się największym zainteresowaniem. Pozyskiwany jest w ostatnich dniach lipca i pierwszej połowie sierpnia. Istotne jest to, że nektar i spadź miodu augustowskiego zbierane są z obszarów o specyficznym mikroklimacie, wchodzących w obręb Puszczy Augustowskiej. Jest to region o najniższym w tej części Europy zanieczyszczeniu powietrza i wód. Bogactwo lasów i terenów zielonych predestynowało do powołania tu Zielonych Płuc Polski, których obszar znacznie wykracza poza samą Puszczę Augustowską. Puszcza i Jeziora Augustowskie wraz z doliną Rospudy stanowią obszary chronionego krajobrazu. Pszczelarze, od których pozyskuje się miód augustowski już od wielu lat stosują te same, tradycyjne metody produkcji, czyli drewniane ule, najczęściej leżaki lub ule z nadstawkami. Tak jak przed laty wykorzystuje się tylko drewniane ramki, a węzę z wosku naturalnego. Należy podkreślić fakt wykluczenia z produkcji jakichkolwiek substytutów pyłku i antybiotyków, a zwalczanie warrozy następuje tylko w razie konieczności. Miód augustowski pozyskiwany jest na zimno, krystalizuje się w sposób naturalny, bez filtracji, pasteryzacji i podgrzewania. Nie podlega żadnym zabiegom zmieniającym jego naturalny skład.