Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                            

Miód płynny lub skrystalizowany

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Plastyczna masa przyjmująca kształt naczynia

Wielkość

Zależna od wielkości opakowania

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Miód w stanie płynnym ma barwę od jasno-żółtej przez jasno-zieloną do jasno-bursztynowej, po skrystalizowaniu zmienia barwę na złocisto-żółtą

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Od płynnej do gęstej. Przyjmuje postać drobnoziarnistą, gruboziarnistą, niejednolitą

Smak i zapach

Smak dość ostry, lekko gorzki, intensywny zapach kwiatu lipowego

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Puszcza Borecka to zwarty kompleks leśny porastający obszar wschodniej części Pojezierza Mazurskiego. Na terenie tym na olbrzymią skalę wycinano lasy, szczególnie drzewostany liściaste rosnące na żyznych glebach, w skutek czego już w XVII wieku wyraźnie wyodrębniły się granice Puszczy Boreckiej, które do dnia dzisiejszego nie uległy przekształceniom.

Puszcza Borecka należy do najcenniejszych obszarów leśnych Pojezierza Mazurskiego. Prawie 92% jej powierzchni porastają lasy, w których dominują m.in.: dąb szypułkowy, grab zwyczajny, lipa drobnolistna, jesion wyniosły, klon zwyczajny czy brzoza. Na terenie puszczy znajdują się cztery rezerwaty: Mazury, Borki, Lipowy Jar i wyspa lipowa na Jeziorze Szwałk Wielki oraz liczne, malownicze jeziora. Teren Puszczy Boreckiej podzielony jest na trzy obręby leśne: Przerwanki, Borki oraz Czerwony Dwór. Obszar Puszczy jest falisty, pokryty morenowymi wzgórzami. Na terenie Puszczy rośnie prawie trzysta gatunków roślin, w tym 38 to gatunki chronione.  

Ze względu na wyjątkowe ukształtowanie terenu oraz różnorodność roślinną Puszcza Borecka stanowi ogromną bazę pożytkową dla pszczół. Tradycja wytwarzania miodu na tym terenie sięga czasów średniowiecza, kiedy dzisiejsze tereny Puszczy zajmowane były przez jedno z plemion pruskich – Jaćwingów. Jednym z zajęć, którym zajmowali się Prusowie było bartnictwo: „Pszczoły hodowano początkowo w stanie dzikim, tzn. odnaleziona w puszczy brać stawała się własnością tego, kto ją znalazł i opatrzona przez niego pozostawała na swoim miejscu. Dopiero potem, prawdopodobnie w wiekach średnich opanowano umiejętność dziania braci, czyli wykonywania w drzewach dziupli do osadzania w nich nowych rojów pszczół” – Praca zbiorowa, Dziedzictwo ziem pruskich, Olsztyn 2011/2012, s. 52. W wyniku postępu w bartnictwie rozwinęło się pasiecznictwo, które uchroniło lipę drobnolistną przed całkowitym wystąpieniem z terenów Pojezierza Mazurskiego. Lipa była szczególnie cenna na terenach bezwrzosowych, bagiennych oraz moczarach, stanowiąc jedyny pożytek dla pszczół – P. Stypiński „Lipa – drzewo tysiąca pożytków i ozdoba krajobrazu warmińsko-mazurskiego”, Pszczelarstwo – organ Polskiego Związku Pszczelarskiego, nr.10, rok 1973, str 2. Względy religijne również przyczyniły się do ochrony lipy. W okresie średniowiecza wierzono, że lipa była drzewem prawdy i szczęścia

Na obszarze Puszczy Boreckiej miód lipowy pozyskiwany jest do dnia dzisiejszego. Jest to produkt o ponadprzeciętnej zwartości pyłku lipy drobnolistnej. O wyjątkowości tego miodu decyduje przede wszystkim umiejscowienie pożytków w zwartych kompleksach leśnych, dzięki czemu pszczoły są odizolowane od terenów rolniczych.

Lipa stanowi główną bazę pożytkową, a dodatek innych pyłków, pochodzących głównie z runa leśnego z ziół i kwiatów takich jak: koniczna biała, trybula czy wyka, sprawia, że miód lipowy z Puszczy Boreckiej jest produktem unikatowym o niespotykanym smaku i aromacie.