Wygląd:

Miód w postaci półpłynnej (patoka) oraz skrystalizowanej (krupiec).

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Przed krystalizacją barwa ciemna, brązowa. Po skrystalizowaniu przybiera barwę ciemnobrązową z odcieniem szarym lub zielonkawym.

Konsystencja:

Gęsta lejąca ciecz (patoka). Krystalizuje wolno, z czasem przybiera formę stałą (krupiec).

Smak:

Smak miodu łagodny, lekko słodki, lekko żywiczny z nutą nektarową. Zapach delikatny, lekko korzenny, nektarowy lub żywiczny.

Tradycja:

Dzieje bartnictwa na terenie Puszczy Świętokrzyskiej i jej okolic sięgają bardzo odległych czasów. W okresie wczesnego średniowiecza na tym terenie w pobliżu pogańskich ośrodków zajmowano się bartnictwem w celu pozyskiwania miodu używanego również w celach obrzędowych. Najstarsze dokumenty świadczące o działaniach bartników na terenie Puszczy Świętokrzyskiej sięgają XII i XIII wieku. W roku 1528 biskup Piotr Tomicki wydał przywileje w sprawie rozwoju bartnictwa pod warunkiem dostarczania daniny miodowej. W 1629 roku biskup Marcin Szyszkowski utworzył cech bartny przez wydanie specjalnego przywileju dla bartników klucza kieleckiego. Im podporządkowani byli wszyscy właściciele klucza kieleckiego i cisowskiego, w skład którego wchodziła wieś Napęków położona niedaleko Daleszyc. W 1715 r. biskup krakowski Kazimierz Łubieński nadał statut cechom bartnym. Bartnicy z Bielin i Lechowa należeli do klucza daleszyckiego. W dokumencie tym zamieszczono prawa i powinności bartników klucza kieleckiego i daleszyckiego. Napęków to wieś położona w województwie świętokrzyskim w powiecie kieleckim w gminie Bieliny w otoczeniu lasów iglastych Cisowsko-Orłowińskiego Parku Krajobrazowego i Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Tradycje pszczelarskie na tym terenie sięgają czasów przedwojennych. „(…) od urodzenia mieszkam w Napękowie skąd pochodzą również moi rodzice i nawet dziadkowie (…). Jeszcze przed II wojną światową mój tata posiadał kilka uli – było ich mało (3-4), bo miód produkowało się tylko na własne potrzeby” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Bieliny). Miód nektarowo-spadziowy pozyskiwany jest z nektaru zbieranego przez pszczoły w okolicznych lasach. Wokół znajdują się duże połacie lasów iglastych. W tym samym czasie przyciąga pszczoły kwitnące runo leśne (leśne maliny, jeżyny, jagody). Spadź i nektar z runa leśnego stanowią pożywkę dla pszczół. Miód nektarowo-spadziowy wytwarzany jest w sposób tradycyjny przy pomocy miodarek. Miód ten odznacza się dużą aktywnością antybiotyczną ze względu na dużą zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych. „Miód przeważnie spożywało się sam jako przede wszystkim lekarstwo na wszelkiego rodzaju choroby. Na przeziębienie dodawano go do ciepłego mleka. Czasami jako smakołyk jadło się kromkę chleba z masłem i miodem” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Bieliny).