Wygląd:

Świeży, dojrzały miód jest lepką cieczą. Jest to substancja silnie higroskopijna. W powietrzu suchym traci wodę, natomiast w wilgotnym chłonie wilgoć całą powierzchnią. Z upływem czasu miód płynny (patoka) przechodzi w stały stan skupienia zwany krupcem. Proces ten zwany jest naturalną krystalizacją miodu. Długość okresu krystalizacji zależy od rodzaju nektaru związanego z gatunkami roślin miododajnych.

Barwa:

Miód wielokwiatowy powstały z nektaru różnych gatunków roślin, w większości wypadków jest jasny. Nieliczne jego rodzaje mogą mieć zabarwienie w odcieniu od ciemnożółtego do brązowego, a w przypadku dodania spadzi, nawet ciemnobrązowego.

Konsystencja:

Miód płynny jest przeźroczysty. Miód skrystalizowany (krupiec) może mieć konsystencję drobnoziarnistą, mazistą, średnioziarnistą, galaretowatą, krupowatą aż do drobnoziarnistej.

Smak:

Miód wielokwiatowy może mieć smak słodki, bardzo słodki a nawet ostry. Miód o barwie jaśniejszej jest łagodniejszy. Ciemne mogą być bardziej ostre „drapiące”. Miód wielokwiatowy z reguły charakteryzuje się silnym, intensywnym aromatem, powstałym z olejków eterycznych pochodzących z wielu gatunków roślin entomofilnych.

Dodatkowe Informacje:

Ze składu miodu wynikają jego cenne właściwości, między innymi duże wartości odżywcze, działanie przeciwbakteryjne, detoksykujące, a także pozytywny wpływ na metabolizm komórkowy i układowy. Ze względu na te właściwości zaliczany jest do środków farmaceutycznych przydatnych w leczeniu wielu schorzeń organizmu ludzkiego. Miód wielokwiat z Sejneńszczyzny nie zawiera żadnych zanieczyszczeń chemicznych. Ma bogaty i niepowtarzalny smak oraz aromat, gdyż w jego składzie znajduje się nektar zebrany przez pszczoły z wielu specyficznych roślin tego regionu. Powstaje na obszarze leżącym 140-190 m n.p.m z charakterystycznych roślin, w dogodnym klimacie i na podłożu geologicznym w regionie czystym ekologicznie. Ma silny aromat spowodowany występowaniem w nektarze wielu olejków eterycznych. Powstaje w tradycyjnych drewnianych ulach.

Tradycja:

Historia pszczelarstwa na Ziemiach Sejneńskich sięga czasów, kiedy tereny te zamieszkiwały plemiona Jaćwingów. Tradycje pochodzenia miodu i jego znaczenie jako produktu odżywczego, smakowego, a nawet leczniczego, znane są od wieków. Rozwój pszczelarstwa (dawniej bartnictwa) datuje się na okres nagminnego wycinania lasów – puszczy starodrzewia, gdzie w dziuplach znajdowały się pszczoły. Przy wycinkach takich drzew barcie zabierano do domów – bliżej osiedla. Bartnictwem trudniła się ludność leśnych i puszczańskich osad, które pojawiły się w końcu średniowiecza na obszarach obecnej Ziemi Sejneńskiej. (Pszczelarstwo na Sejneńszczyźnie, Ł. Sowulewski, wyd. przez Terenowe Koło Pszczelarzy w Sejnach w 2004 r.). Region obecnej Sejneńszczyzny to pogranicze polsko-litewskie, na którym lasy ciągną się od puszczy Augustowskiej wzdłuż granicy. To pozostałości z całkowitego zalesienia tych terenów, a tutejsze pola to teren wykarczowania lasów przystosowany do zamieszkania ludności, położony w dogodnym klimacie i o sprzyjających warunkach dzięki dużemu nawodnieniu przez tutejsze rzeki i jeziora. W okresie rozwoju osadnictwa i postępującego bartnictwa, zachodziła potrzeba zakładania organizacji pszczelarskich. Pierwsze zapiski o organizacji pszczelarskiej z regionu Sejn, według Encyklopedii Pszczelarskiej, pojawiają się już w XIX wieku. Znany historyk Romuald Żukowski, w archiwum w Moskwie znalazł zapis na temat powstania w 1873 roku organizacji pszczelarskiej na Ziemi Sejneńskiej. Encyklopedia ta, pod hasłem Organizacje pszczelarskie w zaborze rosyjskim podaje: W 1873 roku pszczelarze suwalscy nawiązali szerokie kontakty z naukowcami polskimi i rosyjskimi oraz wszczęli starania o zarejestrowanie stowarzyszenia pszczelarzy w Suwałkach. Władze rosyjskie odmówiły jednak zdecydowanie; jedynie w Sejnach nieliczne nieformalne stowarzyszenie pszczelarzy przetrwało 10 lat. Z tą właśnie datą wiąże się powstanie Koła Pszczelarzy w Sejnach jako jednego z najstarszych kół w Polsce. Tradycje pszczelarstwa w tym regionie mają więc ponad 130 lat. Potwierdza to również zapis w książce Wczoraj i dziś pszczelarstwo na Białostocczyźnie, gdzie czytamy: Do udanych poczynań można zaliczyć jedynie zorganizowane w tymże samym roku Koła Pszczelarzy w Sejnach, jedynej zresztą w tym czasie organizacji pszczelarskiej w Królestwie Polskim. Istniało ono już około lat dziesięciu i zrzeszało kilkudziesięciu członków. (Pszczelarstwo na Sejneńszczyźnie, op. cit.).