Wygląd:

W zależności od rodzaju pożytku, o konsystencji płynnej lub skrystalizowanej.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od wielkości opakowania, np. słoje o wielkości: 0,9 l i 0,3 l.

Barwa:

Akacjowy – w stanie płynnym jasno-słomkowa, przezroczysta; po skrystalizowaniu przyjmuje barwę kremowo-żółtą. Lipowy – w stanie płynnym od zielonkawo-żółtej do jasno-bursztynowej; po skrystalizowaniu przyjmuje barwę od jasno-żółtej do złocisto-żółtej. Wielokwiatowy – miody wielokwiatowe wiosną są koloru jaśniejszego, zaś pozyskiwane z okresu lipca, sierpnia są miodami o ciemniejszym zabarwieniu. Nektarowo-spadziowy – w formie płynnej ciemno-zielona i brunatna. Rzepakowy – w stanie płynnym prawie bezbarwna; po krystalizacji biała lub szaro-kremowa.

Konsystencja:

Akacjowy – płynna, lepka i gęsta. Lipowy – płynna lub skrystalizowana. Wielokwiatowy – płynna lub skrystalizowana, niejednolita, gruboziarnista. Nektarowo-spadziowy – lepka, gęsta lub skrystalizowana, nierównomierna. Rzepakowy – lepka i gęsta.

Smak:

Akacjowy – bardzo słodki, aromatyczny oraz delikatny. Lipowy – smak dość ostry często lekko gorzkawy o intensywnym zapachu kwiatów lipy. Wielokwiatowy – zróżnicowany w smaku i zapachu, niekiedy dominuje smak określonego nektaru, np. lipy. Zazwyczaj miody wielokwiatowe wiosenne mają delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak, natomiast miody letnie i późniejsze charakteryzują się bardziej wyrazistym i zdecydowanym smakiem oraz zapachem. Nektarowo-spadziowy – łagodny z żywicznym aromatem. Zapach słaby, lekko korzenny. Rzepakowy – smak łagodny, nieco mdły i lekko gorzkawy. Zapach słaby, zbliżony do zapachu kwiatów rzepaku.

Tradycja:

Pszczoły w polskiej kulturze otaczano od zawsze szczególnym szacunkiem. Na całej Słowiańszczyźnie ich pochodzenie wywodzono ze sfer niebieskich, od istot boskich. Pozyskiwanie miodu pszczelego w brzezińskiem jest tradycją, często rodzinną i wielopokoleniową trwającą od co najmniej lat 20-tych XX w. Sprzyjającymi warunkami do pozyskania miodu na ww. terenie są dorzecza rzek, łąki, zakrzaczenia śródpolne z miododajnymi wierzbami, lipami i akacjami oraz znaczne obszary leśne, jak obszar Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich, Lasy Spalsko-Rogowskie. Na obszarze tym nie występują większe podmioty gospodarcze, które zanieczyszczałyby środowisko. Większość pszczelarzy zrzeszonych jest w działającym od 1946 roku, Rejonowym Kole Pszczelarzy Ziemi Brzezińskiej (obecnie ok. 90 członków). Zapisy kroniki z roku 1946 świadczą o aktywności Koła Pszczelarskiego: „Dowodem aktywności działalności związku w tych pierwszych latach jest przeprowadzenie już w m-cu styczniu od 18-20 1946 r. trzydniowego kursu dla rzeczoznawców chorób pszczół (…)”. Podstawowym podręcznikiem stosowanym przez pszczelarzy jest praca zbiorowa z 1972 roku „Hodowla pszczół” i wydany przez Polski Związek Pszczelarski „Kalendarz pszczelarski” z 1974 roku. Niektórzy pszczelarze posiadają wydawnictwa jeszcze z lat 30-tych XX wieku i z wielkim szacunkiem nadal z nich korzystają. Gospodarstwa pszczelarskie produkujące Miód Ziemi Brzezińskiej, Wzniesień Łódzkich i Rawki znajdują się na terenie obecnych gmin: Brzeziny, Dmosin, Głuchów, Głowno, Jeżów, Koluszki, Stryków, Rogów, Rawa Mazowiecka, Żelechlinek oraz miast Koluszki, Brzeziny, Rawa Mazowiecka. Tradycyjne miody powstają w niezmieniony od lat sposób. Czynniki środowiska naturalnego, doliny rzek Rawki, w tym z obszaru Natura 2000 Dolina Rawki, innych rzek oraz Lasów Spalsko-Rogowskich mają wpływ na jakość, smak i oryginalne właściwości produktu. W zależności od pory roku i związanych z tym okresów kwitnienia poszczególnych roślin, wyróżniany jest miód wiosenny, letni i jesienny. „Miód w barciach i pasiekach podbierano dwa razy w roku: pierwszy raz w czerwcu lub w lipcu, najczęściej w wigilię św. Wawrzyńca (10 VIII), drugi raz we wrześniu. Część podebranego miodu zachowywano na zimę w gąsiorach i flaszkach” (J. P. Dekowski, „Przemiany tradycyjnego pożywienia wiejskiego na obszarze Polski środkowej”, Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria Etnograficzna nr 20, Łódź 1979). Bardzo ważną zasadą wdrażaną od lat i utrzymującą się wśród pszczelarzy jest zasada uczciwości, wzajemnej pomocy i rzetelności.