Wygląd:

Płyn klarowny o barwie słomkowo-miodowej, dopuszczalne pojawienie się na dnie osadu, który nie powoduje utraty jakości

Rozmiar:

Płyn w butelkach z ciemnobrązowego szkła o pojemności 0,75 l

Barwa:

Miodowo-słomkowa

Konsystencja:

Płynna

Dodatkowe Informacje:

Zapach i smak charakterystyczny dla miodówki, z wyraźnym aromatem miodu, bez obcych zapachów i posmaków Zawartość alkoholu 40% objętości; zawartość ekstraktu w 1 l napoju średnio 280 g

Tradycja:

Miód na terenie dzisiejszej Polski znany był już plemionom słowiańskim. Przez wiele wieków pozyskiwano go najpierw od dziko żyjących, później od hodowanych pszczół i spożywano w postaci miodów pitnych, które początkowo wytwarzano w miodosytniach domowych, a następnie w miodosytniach przydworskich i rzemieślniczych. Miody pitne zawierają 15-18% alkoholu. Zdecydowanie większe ich ilości spożywano na wschodnich i północnych terenach Polski. Począwszy od XVI wieku miodosytnie zaczęły tracić na znaczeniu pod wpływem rosnącego importu win i spożycia wódek. Od XVII wieku syceniem miodu zajmowali się głównie Żydzi. Wyższe stężenie alkoholu zaczęto uzyskiwać w Europie Zachodniej od XI, w Polsce – od XVI wieku. Wódka, zdecydowanie tańsza od miodów i win, zwana popularnie gorzałką, dość szybko zaczęła wypierać bardzo popularne piwo, zwłaszcza wśród warstw chłopskich. Szlachta piła wtedy wina, najpierw przede wszystkim węgierskie, potem francuskie. Miody zdecydowanie straciły na znaczeniu. Wódkę wyrabiano wówczas z żyta, rzadziej z pszenicy. Od końca XIX wieku podstawowym surowcem do wyrobu spirytusu (ponad 90%) stały się ziemniaki. Uzyskiwany w XVI-XVIII wieku spirytus, zwany okowitą, osiągał maksymalnie 70% alkoholu. Jego jakość pozostawiała jednak wiele do życzenia, gdyż nie poddawano go rektyfikacji, a jedynie destylacji. Zaprawiając spirytus, który najpierw rozcieńczano wodą (wódki miały niższą zawartość alkoholu), ziołami, korzeniami lub owocami, otrzymywano różne gatunki wódek. Przykładowo – najsłynniejszą wódką była złota wódka gdańska. Dużą estymą cieszyła się także wódka korzenna oraz anyżówki, kminkówki, migdałówki, morelówki, ratafie i inne. Bardzo popularne były tzw. wódki lecznicze, czyli rozmaite nalewki ziołowe. Powszechny wówczas był bowiem pogląd, że alkohol spożywany w małych ilościach jest lekiem. Zapewne takie właściwości posiadały także nalewki na bazie miodów i przypraw owocowo-ziołowych. Z czasem zaczęto je wzmacniać, wytwarzając wódki na bazie miodu, które zawierały powyżej 30% alkoholu. Mimo zmieniających się mód, sposoby przetwarzania miodu na napoje alkoholowe były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Ich małe ilości wytwarzano nadal na potrzeby własne w przydworskich miodosytniach. Taki wzmocniony napój alkoholowy na bazie miodu nazywano miodówką lub miodunką. Obecnie nosi on nazwę wódki miodowej. Miodówka to jeden z najbardziej wartościowych trunków. Miód wielokwiatowy, który jest obok akacjowego i lipowego jej głównym składnikiem, należy do miodów o specyficznym składzie, smaku i zapachu. Dawne tradycje stały się bodźcem do powrotu do starych receptur i zadecydowały o rozpoczęciu wytwarzania miodówki najpierw na potrzeby własne, a po uzyskaniu koncesji, także na sprzedaż. Miodówka witosławska była najpierw wytwarzana w niewielkich ilościach w latach 70. na potrzeby własne. Szczególnego znaczenia nabrało jej wytwarzanie od czasu zakupienia w 1997 r. pałacu w Witosławiu wraz z okalającym go parkiem. Oficjalnie zajęto się wytwarzaniem miodówki witosławskiej, której nadano nazwę od miejsca jej produkcji, po uzyskaniu koncesji Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w 2000 r. Wtedy też otwarto w pałacu Ośrodek apifitoterapii. Miód witosławski nadaje miodówce szczególne walory smakowe i zapachowe, a przede wszystkim jakościowe. Ze względu na zawarte w tym miodzie bioskładniki, miodówka jest napojem także prozdrowotnym. Potwierdzają to liczni goście odwiedzający pałac w Witosławiu, gdzie miodówka witosławska jest podawana jako aperitif, napój do deserów, drinków, a przede wszystkim – jako trunek rozweselający.