Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                     

Postać płynna (patoka) lub skrystalizowana (krupiec).

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Wielkość

W zależności od naczynia, w którym się znajduje. Najczęściej słoiki o pojemności 900 ml i 315 ml, oraz w zależności od zapotrzebowania.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Barwa w zależności od rodzaju miodu, od jasnożółtej do ciemnobrunatnej.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Lejąca i lepka, po skrystalizowaniu twarda i zwarta.  

Smak i zapach

Zapach uzależniony od rodzaju miodu i zapachu nektaru kwiatowego. Smak słodki, uzależniony od rodzaju miodu, może być również lekko gorzkawy i cierpki.

Informacje dodatkowe

Pod nazwą miody Pojezierza Drawskiego występują miody: wielokwiatowy, lipowy, rzepakowy, gryczany, nawłociowy, faceliowy, wrzosowy, chabrowy, koniczynowy, akacjowy oraz spadziowy.  

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Tereny województwa zachodniopomorskiego od dawna znane były z prowadzenia gospodarki pszczelej oraz wytwarzania miodu. Początkowo były to hodowle pszczół prowadzone w ich naturalnych warunkach bytowania, w tzw. barciach pszczelich, czyli wydrążonych dziuplach/komorach w pniach drzew. W miarę upływu lat barcie zastąpione zostały kószkami (samodzielnie wykonane ule ze słomy), a następnie profesjonalnymi ulami stacjonarnymi lub wędrownymi, które funkcjonują do dziś. O wytwarzaniu miodu na przełomie XV/XVI w. czytamy: „Poważnym źródłem dochodów księcia w powiecie szczecineckim były lasy (…). Duże zalesienie i odpowiedni klimat stwarzały dogodne warunki dla rozwoju bartnictwa. Hodowla pszczół już za czasów Bogusława X poddana była opiece książąt. Były to pasieki leśne, dozorowane jednak przez człowieka. W dziuplach sosen lub w sztucznie wydrążonych pniach gnieździły się pszczoły. Niektóre z pasiek liczyły do 100 roi” („Dzieje Ziemi Szczecineckiej”, praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Czarnika, Poznań, 1971). Interesujące informacje o wytwarzaniu miodu Pojezierza Drawskiego, w XVII i XVIII w. dostarczają kolejne materiały. Potwierdzają one nie tylko fakt otrzymywania na tych terenach tego złotego nektaru, ale także sposób jego ówczesnego transportu, czy też jego sprzedaży „Ciekawym przykładem zaradności nielicznych kupców Drawska będzie fakt, że w 1700 r. podjęli oni udaną próbę wykorzystania spławności Drawy dla dosłownego „wypłynięcia” na szersze wody swego fachu. Dwie barki dopłynęły wtedy do Frankfurtu nad Odrą, gdzie na targu zaoferowano 25 beczek miodu” („Dzieje Ziemi Drawskiej”, praca zbiorowa pod redakcją Tadeusza Gasztolda,1972). Przez kolejne lata mieszkańcy Pojezierza Drawskiego kontynuowali hodowlę pszczół oraz zajmowali się wytwarzaniem miodu. Od lat 40-tych XX w. skupem miodu wytworzonego przez lokalnych pszczelarzy zajmowały się m.in. rejonowe spółdzielnie ogrodniczo-pszczelarskie. Współcześnie tradycję wytwarzania różnych odmian miodu kontynuują kolejne pokolenia pszczelarzy zamieszkałych na terenie Pojezierza Drawskiego.