Wygląd:

W stanie płynnym występuje miód lipowy, gryczany, wielokwiatowy, wrzosowy, nektarowo-spadziowy, akacjowy, bławatkowy, koniczynowy, mniszkowy. Najszybciej krystalizacji ulega miód rzepakowy.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Lipowy – w stanie płynnym ma barwę żółtą lub zielonkawożółtą. Po skrystalizowaniu zmienia kolor na żółtopomarańczowy lub brunatny. Gryczany – od ciemnoherbacianej do prawie czarnej, po skrystalizowaniu brązowa. Wielokwiatowy – barwa żółta, po skrystalizowaniu jasnobrązowa. Wrzosowy – ciemnobrunatna, po skrystalizowaniu przyjmuje kolor pomarańczowy lub brunatny. Nektarowo-spadziowy – od ciemnożółtej do brunatnozielonej. Rzepakowy – w stanie płynnym słomkowy, po skrystalizowaniu przyjmuje barwę białą lub kremową. Bławatkowy – złocistożółtą. Akacjowy – w stanie płynnym bezbarwna lub jasnosłomkowa. Po skrystalizowaniu jasnosłomkowa, kremowa. Koniczynowy – w stanie płynnym barwa słomkowo-żółta, po skrystalizowaniu barwa jasnożółta. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Mniszkowy – w stanie płynnym jasnobrązowy. W stanie stałym barwa żółta, często z białymi wykwitami.

Konsystencja:

Lipowy – w wyniku krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, krupkowatą. Gryczany – posiada konsystencję gruboziarnistą, przy czym na powierzchni często pozostaje warstwa rzadkiego miodu. Wielokwiatowy – ma konsystencję płynną, lekką, częściowo lub całkowicie skrystalizowaną w zależności od terminu zbioru. Wrzosowy – krystalizuje się średnioziarniście, ma konsystencję galaretowatą. Nektarowo-spadziowy – krystalizuje się w grudkach. Rzepakowy ma konsystencję drobnoziarnistą, mazistą. Akacjowy długo nie krystalizuje się. Koniczynowy – miód z koniczyny czerwonej długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Mniszkowy – w stanie płynnym charakterystyczna, ciągliwa konsystencja. Wskutek dużej zawartości glukozy krystalizuje się szybko – w ciągu kilku tygodni od odebrania przybiera w całej objętości konsystencję mazistą i stopniowo twardnieje. W stanie stałym – często z białymi wykwitami.

Smak:

Lipowy – smak od słodkiego, przez słodko-ostry, ostry, do lekko gorzkiego, charakterystyczny, lekko szczypiący w język. Gryczany – intensywny zapach kwiatów gryki, posiada swoisty ostry smak, lekko piekący, bardzo aromatyczny. Wielokwiatowy – silny przypominający zapach wosku. W smaku bardzo zróżnicowany, zależnie od składu nektaru. Wrzosowy – mało słodki, gorzkawy i cierpki smak. Nektarowo-spadziowy – łagodny smak o lekko korzennym lub żywicznym aromacie. Rzepakowy – ma dość łagodny, nieco mdły i bardzo słodki smak. Bławatkowy – zapach kwiatu bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku. Akacjowy – miód o słabym zapachu kwiatu akacji, mdły. Odznacza się znacznie większą zawartością sacharozy niż wszystkie inne miody nektarowe. Koniczynowy – w stanie płynnym zapach kwiatów koniczyny. Po skrystalizowaniu smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Ma wyraźny, niespotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak. Mniszkowy – w stanie płynnym o intensywnym zapachu. W smaku bardzo słodki (uchodzi za najsłodszy z krajowych miodów) i wyrazisty.

Tradycja:

Początki pszczelarstwa i wytwarzania miodu wałeckiego na Ziemi Wałeckiej sięgają czasów przedwojennych. „W wielu miejscowościach stały poniemieckie ule z pszczołami, pozostawione przez dotychczasowych właścicieli. Niektóre roje uciekły do lasów, niektóre udało się odzyskać, część przepadła lub zdziczała” (B. Stankiewicz, W. Pawłowski, „Pszczelarstwo na Ziemi Wałeckiej”, Wałcz-Inowrocław 2008). W 1950 roku działające wówczas Koło Pszczelarzy w Wałczu przekształciło się w Powiatowy Związek Pszczelarzy, który objął swym zasięgiem teren całego powiatu wałeckiego. Najbardziej korzystny okres dla pszczelarzy i wytwarzania miodu wałeckiego nastąpił w II połowie lat 60-tych i I połowie lat 70-tych. „(…) Dlatego był to bardziej korzystny okres dla pszczelarzy, ponieważ nie było żadnych problemów ze zbytem produktów pszczelich, szczególnie miodu i wosku… I jeżeli dodać do tego, w miarę ustabilizowane ceny miodu i ustabilizowane w miarę przyzwoite ceny sprzętu i cukru, to mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że był to okres sprzyjający rozwojowi wałeckiego pszczelarstwa i nie tylko” („Przemówienie okolicznościowe na 50-tą rocznicę Koła Pszczelarzy w Wałczu na 23.11.1997 r.”, Wałcz 23.11.1997 r.). W 1973 roku na terenie powiatu naliczono 262 pasieki, w których było ok. 4510 pni, do PZP należało 155 pszczelarzy mających 3132 ule. Metoda produkcji miodów wałeckich nie zmieniła się na przestrzeni lat. Pszczoły po sprawdzeniu ich zdrowotności przewożone są wraz z ulami na odpowiednie pożytki. Pod koniec okresu zbioru, ramki z już dojrzałym miodem przewożone są do pasieki. Następnie miód jest odwirowywany i odcedzany. Walory smakowe i zdrowotne miodu wałeckiego doceniło w 2011 roku jury konkursu „Nasze Kulinarne Dziedzictwo. Smaki Regionów”, przyznając wyróżnienie w kategorii Produkty i przetwory pochodzenia zwierzęcego, podkategoria Miody.