Kształt:

Przyjmują kształt naczynia.

Rozmiar:

W zależności od wielkości opakowania.

Barwa:

Rzepakowy – bezbarwny lub lekko słomkowy z odcieniem zielonkawym, po skrystalizowaniu biały lub szarokremowy. Akacjowy – barwa jasnosłomkowa do zielonkawej, po skrystalizowaniu biała do kremowożółtawej. Lipowy – zielonkawozłota do jasnobursztynowej w stanie płynnym, po skrystalizowaniu złocistożółta. Gryczany – jako patoka ma barwę jasnobrunatną z lekko czerwonawym odcieniem, po skrystalizowaniu przyjmuje barwę ciemnobrunatną. Wielokwiatowy – barwa od jasnokremowej do herbacianej, po skrystalizowaniu jasnoszara lub jasnobrązowa.

Konsystencja:

Rzepakowy – w postaci płynnej odznacza się lepkością i gęstością, krystalizuje bardzo szybko dając drobne kryształy i mazistą konsystencję. Akacjowy – w postaci płynnej odznacza się lepkością i gęstością, krystalizuje bardzo powoli. Lipowy – po wybraniu płynny, w momencie krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, niekiedy krukowatą. Gryczany – po wybraniu płynny, krystalizuje powoli przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Wielokwiatowy – po wybraniu płynna, po około 3-4 tygodni krystalizuje niejednolicie, gruboziarniście.

Smak:

Rzepakowy – smak łagodny, nieco mdły i lekkogorzkawy, zapach jest słaby, zbliżony do zapachu kwiatów rzepaku. Akacjowy – odznacza się delikatnym, subtelnym lekko mdłym aromatem, harmonizującym z kwiatami akacji, w smaku jest słodki, delikatny lekko kwaskowaty. Lipowy – charakterystyczny aromat, przypominający woń kwiatów lipy, w smaku dość ostry, słodki lekko gorzkawy. Gryczany – bardzo intensywny i przyjemny zapach kwiatów gryki, smak ostry, słodki lekko piekący. Wielokwiatowy – w smaku jest bardzo zróżnicowany zależnie od składu nektaru, może być mniej lub bardziej łagodny, słodki, przyjemny delikatny zapach kwiatów.

Tradycja:

Początki bartnictwa w Polsce datuje się na V w. p.n.e. Dawniej barcie można było znaleźć w Puszczy Pilickiej oraz na innych obszarach pokrytych lasami. W tamtych czasach Polska nie bez powodu uchodziła za kraj „mlekiem i miodem” płynący. Po stu latach przerwy na tereny byłej Puszczy Pilickiej powrócili bartnicy. Dzięki projektowi realizowanemu przez WWF i Mazowiecko-Świętokrzyskie Towarzystwo Ornitologiczne do lasów Spalskich sprowadzeni zostali bartnicy baszkirscy, którzy przekazali swoją wiedzę kilku leśnikom z Nadleśnictwa w Spale. Las, w którym powstały barcie leży kilkanaście kilometrów od Żelechlinka. Gmina Żelechlinek to region, który wyróżnia się wyjątkowym, czystym środowiskiem naturalnym i specyficznym mikroklimatem. Ponad 10% powierzchni gminy zajmują lasy, głównie iglaste, olesy i brzeziny. Korzystając z warunków przyrodniczych mieszkańcy gminy od dawien dawna zajmowali się bartnictwem i pszczelarstwem. W 1969 roku założone zostało Koło Pszczelarzy w Żelechlinku. Pszczelarze byli mobilizowani przez założycieli Koła do zdobywania wiedzy i do sadzenia roślin miododajnych. Te właśnie działania przyczyniły się do rozpowszechniania w gminie Żelechlinek drzew lipowych, akacjowych oraz wiele innych drzew i krzewów miododajnych. Obecnie działa Gminne Koło Pszczelarzy w Żelechlinku, które zrzesza około 35-ciu członków posiadających łącznie około 300 rodzin pszczelich. Mając takie tradycje bartnicze i pszczelarskie w herbie gminy Żelechlinek widnieją wymowne symbole: ul bartny, olbrzymi niedźwiedź i mała pszczoła. Nektar zbierany przez pszczoły na terenie gminy Żelechlinek jest wysokiej jakości, ponieważ niemal cała jej powierzchnia należy do chronionej zlewni rzeki Rawki. W gospodarstwie pasiecznym cykl prac jest ustalony przez biologię rodziny pszczelej. Prace rozpoczynają się z chwilą oblotu wiosennego, a kończą się zazimowaniem rodziny. Miody pozyskiwane są w sposób tradycyjny, wiosną miód rzepakowy, latem akacjowy, lipowy, gryczany, wielokwiatowy. Pszczoły są odymiane dymem pochodzącym z wiór i próchna drzew liściastych. Ostatnie miodobranie odbywa się z końcem sierpnia, a resztę miodu pszczoły magazynują na własne potrzeby.