Wygląd:

Zagęszczona zupa z widocznymi kawałkami warzyw, skwarków i ziół oraz oczkami tłuszczu.

Kształt:

Zależny od naczynia.

Rozmiar:

Zależna od naczynia.

Barwa:

Kolor wywaru musztardowo-czerwony. Widoczne kremowo-żółte kawałki ziemniaków, złotawe cebuli, różowe boczku oraz zielone posiekanego lubczyku.

Konsystencja:

Płynna z kawałkami warzyw, skwarków i ziół.

Smak:

Smak słodko-kwaśny. Smak słodkawy nadaje potrawie kapusta, natomiast smak kwaśny – przetarte pomidory. Zapach charakterystyczny dla potraw z gotowanej kapusty, z wyraźnym aromatem lubczyku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Mirowska parzybroda należy do potraw płynnych, zachowanych w tradycyjnej kuchni sprzed przemian po 1945 r. W niewielkiej wsi Mirów, położonej w powiecie chrzanowskim, przepis na parzybrodę zachował się dzięki gospodyniom, które skrzętnie przekazywały go między sobą, jak i z pokolenia na pokolenie. Niegdyś w tej malowniczej miejscowości niemal przy każdym gospodarstwie, w przydomowym ogródku lub na zagonie, rosły wszystkie warzywa będące jej składnikami: kapusta, ziemniaki, marchew, cebula, pomidory oraz lubczyk. Łatwy dostęp do składników powodował, że była to potrawa często gotowana w okresie prac gospodarskich. Sporządzano ją porą letnią w czasie, gdy kapusta rosła w ogródku lub na polu. Z kolei w miesiącach zimowych przygotowywano posiłki z kapusty kiszonej. Spośród innych przepisów, mirowską parzybrodę wyróżnia kolor i smak uzyskany poprzez dodanie przetartych pomidorów. Nazwa potrawy, jak mówią mieszkańcy wsi Mirów, wzięła się stąd, iż kapusta była grubo krojona i parzyła brodę podczas jedzenia, „bo nie było czasu na dokładne siekanie, bo trzeba było iść do pola”. Zarówno w dawnych czasach, jak i obecnie, parzybroda była daniem codziennym. Przepis na nią nie zmienił się od lat.