Wygląd:

Klarowny, przejrzysty płyn (syrop).

Barwa:

Bursztynowa, przypomina barwę miodu.

Konsystencja:

Lepki, gęstawy płyn, przypomina konsystencję miodu płynnego, podczas przechowywania może ulec krystalizacji.

Smak:

Słodki z lekko gorzkawym posmakiem, słodkawy zapach.

Tradycja:

Mniszek bronisławski to klarowny, przejrzysty płyn – syrop z mniszka lekarskiego – o bursztynowej barwie, przypominającej barwę miodu. Lepki, gęstawy płyn, mający konsystencję miodu płynnego, podczas przechowywania może ulec krystalizacji. Syrop ma słodki smak z lekko gorzkawym posmakiem oraz słodkawy zapach. Posiada właściwości lecznicze, może zawierać witaminy A i B2. Leczy wszelkie infekcje, przeziębienie, pomaga w obniżaniu poziomu cholesterolu we krwi, działa moczopędnie, podnosi libido. Syrop podaje się chorym na wątrobę, anemię, przy niedomaganiach żołądka, rekonwalescentom oraz osobom mającym problemy z widzeniem w ciemności. Zewnętrznie mniszek miał zastosowanie przy niszczeniu brodawek, piegów, róży. Produkt nie zawiera żadnych substancji konserwujących oraz sztucznych barwników. Proces krystalizacji nie zmienia właściwości produktu zarówno smakowych jak i leczniczych. Lecznictwo ludowe zna mniszek od XII w. Jest to zioło bardzo cenione, wykorzystywane jako środek moczopędny, oczyszczający, przeciwzapalny i dezynfekujący. Jednym z popularniejszych produktów z mniszka jest syrop – wywar z kwiatów z dodatkiem cukru i soku z cytryny. Inną nazwą syropu mniszkowego jest „miodek majowy” – majowy, bo kwiaty zbierane są najczęściej w maju (najlepsze właściwości), a barwa, konsystencja i smak zbliżony jest do miodu. J. Fourier-Rosset w książce „Z kuchni świętej Hildegardy” pisze: „Wywar z gotowanych kwiatów mniszka po dodaniu dużej ilości cukru zmienia się w syrop o barwie, konsystencji i smaku zbliżonym do miodu, tzw. miodek majowy”. W medycynie ludowej wierzono, że „podobne leczy się podobnym” – „Częstość stosowania pewnych roślin przy schorzeniach niektórych organów sugeruje, że wskazówką do podjęcia leczenia jest analogia barwy części rośliny z wyobrażeniem barwy chorego organu, narządu. (…) Inne objawy choroby, jak żółte zabarwienie skóry przy chorobach zakaźnych wątroby, dały asumpt prawdopodobnie do tego, by przy tej dolegliwości, którą powszechnie określa się żółtaczką, przy takich stygmatach, stosować żółto kwitnące rośliny. (…) Natomiast piegi na twarzy starano się usunąć stosując żółte kwiaty mniszka pospolitego…” (A. Paluch, „Zerwij ziele z dziewięciu miedz”, Wrocław 1989). Przykładem na to jest leczenie żółtaczki roślinami o żółtej barwie – w tym przypadku częściami roślin w postaci żółtych kwiatów mniszka lekarskiego. B. Szychowska-Beobel w książce „Lecznictwo ludowe na Kujawach” z 1972 roku pisze: „Do II wojny światowej leczono żółtaczkę najczęściej podając chorym do wypicia (…) wywar z (…) żółtych kwiatów (…) a także pocierali twarz mleczem”.