Wygląd:

Jabłko o przypieczonej, brązowawej skórce

Kształt:

Na zewnątrz i na przekroju okrągły lub owalny w zależności od gatunku jabłka

Rozmiar:

Zależy od gatunku jabłka

Barwa:

Skórka zewnętrzna brązowa z białymi drobinkami cukru pudru, miękisz przybiera barwę użytego soku

Konsystencja:

Upieczony, miękki owoc z przypieczoną skórką

Smak:

Charakterystyczny dla pieczonego jabłka i soku, słodki i intensywny

Tradycja:

„W XX w. ilość owoców szlachetnych zwiększyła się, zwłaszcza na terenie Łowickiego, Łęczyckiego i Rawskiego. Pojawiły się nowe gatunki (…) jabłoni (kosztele, titówki, papierówki, antonówki) (…). Drzewa te w latach międzywojennych, tworzyły w większości sady, z których owoce przeznaczone były na handel” (J. P. Dekowski, „Przemiany tradycyjnego pożywienia wiejskiego na obszarze Polski środkowej”, Prace i Materiały Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, Seria Etnograficzna nr 20, Łódź 1979). Historycy kultury zanotowali, że w staropolskiej kuchni lubowano się w deserach takich jak pieczone jabłka, konfitury, pierniki czy ciasta. W XVII i XVIII wieku „Na dworach z reguły kontentowano się np. pieczonymi jabłkami czy jakimś ciastem” (Z. Kuchowicz, „Człowiek polskiego baroku”, Łódź 1929). Jabłka używane do pieczenia z sokiem muszą być młode, dobrze wykształcane i najlepiej, by pochodziły z tradycyjnych sadów. Właściwy smak i zapach potrawy zapewnią owoce z drzew odpowiednio dobranej, starej odmiany jabłoni. Owoce wykorzystane do zrobienia soku powinny pochodzić także z przydomowych sadów lub ogródków oraz z okolicznych lasów. Sposób przygotowania deseru nie zmienił się od lat. Jabłka należy „umyć, wydrążyć, wgłębienia wypełnić konfiturami, upiec w piekarniku. Podawać na gorąco lub ostudzone, posypane cukrem pudrem albo przybrane bita śmietanką” („Dobra Kuchnia. Żywienie w rodzinie”, Wyd. WATRA, Warszawa 1976).