Wygląd:

Ciecz o świetlistym jasnożółtym kolorze.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Jasnożółta, słomkowa.

Konsystencja:

Zawiesista, lepka.

Smak:

Lekko słodki, alkoholowy w sekwencji smakowej zakończony cierpkością. Świeży zapach cytrusów z subtelną nutą imbiru.

Tradycja:

Nalewki powstały już w starożytności i były dziełem ojca sztuki lekarskiej Hipokratesa. Pierwsze nalewki były ziołowe i podawane jako lekarstwo. W XVI, XVII i XVIII wieku nalewki ziołowe, których znano kilkadziesiąt rodzajów (lawendowe, konwaliowe, fiołkowe, poziomkowe, jeżynowe) zwano wódkami leczniczymi. Część wódek leczniczych sporządzano przez wytrawianie gorzałką surowców roślinnych. W Polsce likwory i kordiały zaczęto przyrządzać najprawdopodobniej za czasów Henryka Walezego, a rozpowszechniły się w XVIII wieku. Alkohol mieszany z owocami i ziołami przygotowywano przede wszystkim w dworach szlacheckich i ziemiańskich, także w domach mieszczańskich. Na wsiach w nielicznych gospodarstwach wiejskich wyrabiano alkohol wysokoprocentowy. Według tradycyjnej receptury do nalewki cytrynowo-imbirowej dodawane są cytryny, imbir, spirytus rozcieńczony wodą, miód, cukier i kardamon. Woda pochodzi z ujęć własnych mieszkańców Eufeminowa. Miód używany do produkcji nalewki pochodzi od lokalnych producentów i preferowany jest miód lipowy, gdyż najlepiej oddaje walory smakowe w połączeniu z innymi jej składnikami. Nalewka imbirowo-cytrynowa prezentowana jest na corocznym święcie w Eufeminowie. Są to obchody męczeńskiej śmierci św. Eufemii. Patronka tej miejscowości zmarła za wiarę w rzymskim Coloseum 16 września 304 r. Patronce mieszkańcy darują kwiaty, chleby, a całe święto połączone się z promocją produktów lokalnych. Konkurs nalewek jest kulminacyjnym punktem święta.