Wygląd:

Gęsty nieprzezroczysty płyn.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Żółto-pomarańczowa, bursztynowa.

Konsystencja:

Lekko klejąca, gęsta ciecz.

Smak:

Smak słodko-kwaśny, zapach śliwki mirabelki.

Tradycja:

Nalewki należą do tradycyjnych polskich trunków, którymi częstowano gości podczas świąt oraz spotkań i uroczystości rodzinnych. Od XVIII wieku przygotowywano nalewy z owoców i ziół w dworach, dworkach, a także w wiejskich domostwach na potrzeby własne – jak mawiano: „dla zdrowotności”. Przepisy na nalewki stanowiły tajemnicę rodzinną. Przekazywano je w rodzinach z pokolenia na pokolenie. Początkowo w formie ustnej, a następnie spisywano je w formie notatek. Z czasem zbiór takich receptur, wraz z innymi przepisami dotyczącymi gotowania, pieczenia, robienia serów, prowadzenia domu, stanowił posag dla panny młodej od matki. Tradycja wytwarzania nalewek na bazie owoców na terenach nadbużańskich jest bardzo żywa. Dostęp do owoców leśnych lub z przydomowych sadów zawsze sprzyjał przygotowywaniu najlepszych nalewów. Na przestrzeni wieków w kwestii przyrządzania nalewek niewiele się zmieniło. Są jednak zasady, których należy przestrzegać: spirytus powinien być najwyższej próby, cukier rafinowany, dojrzałe owoce nie mogą za długo leżeć w alkoholu, a po zlaniu nalewu należy go przefiltrować i odstawić przynajmniej na 6 miesięcy. Początkowo nalewki przechowywano w dębowych beczkach, obecnie stosuje się szklane gąsiory i słoje. Najlepsze nalewki powstają z owoców dziko rosnących lub z dawnych odmian drzew i krzewów. Są łatwe do przygotowania.