Wygląd:

Ogórki długie, proste z charakterystycznymi brodawkami na skórce.

Kształt:

Kształt prosty, cylindryczny.

Rozmiar:

Długość od 6 do 12 cm.

Barwa:

Ciemnozielone brodawki i skórka, jaśniejsze smugi do połowy długości owocu.

Konsystencja:

Zwarta, twarda w dotyku.

Smak:

Smak kwaśny, typowy dla ogórków kwaszonych.

Tradycja:

Tradycja kwaszenia warzyw, przede wszystkim ogórków i kapusty, była od wieków znana i powszechna wśród ludów słowiańskich. Wśród ludności wiejskiej na Śląsku kwaszono duże ilości ogórków i przechowywano je w beczkach, piwnicach lub zanurzone w zbiornikach i ciekach wodnych („Pożywienie ludności wiejskiej na Śląsku”, Wrocław, 1978, s. 82). Zapisy o sposobie przygotowania i konserwacji ogórków kwaszonych pojawiają się w literaturze z II połowy XX wieku. „Ogórki początkowo zakwaszano w małych beczułkach, kamiennych garnkach, a następnie za przykładem Niemców w wekach” (J. Pawłowski, Wieś Bagno w woj. Wrocławskim, Wrocław, 1995). W książce pt. „Dziedzictwo kulturowe Dolnego Śląska”, Wrocław, 1996, dokładnie ukazany jest proces kwaszenia ogórków ślężańskich. Cały proces produkcji nie zmienił się od pokoleń. „W XVII i XIX w. istniało na wsi około 400 warsztatów bednarskich. Ich wyroby w postaci różnych pojemników, a zwłaszcza dębowych beczek do kwaszenia kapusty, ogórków (…) znajdowały się w każdym gospodarstwie domowym”. Receptura wytwarzania kwaszonych ogórków ślężeńskich oparta jest na pokoleniowej tradycji rodzinnej na terenie Dolnego Śląska. Wieloletnie doświadczenie, praktyka i wypracowane rodzinne receptury stały się źródłem uzyskania niepowtarzalnego smaku ogórków. Do kwaszenia ogórków używane są warzywa z własnych upraw, a proporcje używanych składników (woda, sól, czosnek, liście chrzanu) są powtarzalne i gwarantują ten sam walor smakowy od początku produkcji tego produktu na tym terenie.