Wygląd:

Konsystencja płynna (patoka) lub skrystalizowana (krupiec).

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym jest przechowywany.

Rozmiar:

Wielkość słoików 0,5 lub 0,9 l.

Barwa:

W postaci płynnej – od jasnożółtej do żółtej, wraz z procesem krystalizacji jaśnieje.

Konsystencja:

Lepka, gęsta ciecz ulegająca krystalizacji, po której przyjmuje postać ziarnistą.

Smak:

Słodki, wyrazisty z wyczuwalną subtelną kwaśno-gorzkawą lub cytrynową nutą.

Tradycja:

Zalewowe tereny rozciągające się po obydwu brzegach Wisły, pomiędzy dawnymi ujściami Pilicy i Wilgi, od niepamiętnych czasów powszechnie nazywano Urzeczem. Najprawdopodobniej pierwszymi mieszkańcami tego terenu byli w XVII w. osadnicy olęderscy – emigranci z północnych regionów ówczesnych Niderlandów, którzy skutecznie zagospodarowali nadbrzeżne pustkowia wzdłuż Wisły. Utworzyli oni na tym terenie odrębne osady i wsie, na których zajmowali się rolnictwem, sadownictwem, uprawą zbóż, hodowlą zwierząt oraz pszczelarstwem. Zgodnie z dawnymi przekazami najstarszych mieszkańców tamtejszych okolic, do wyrobu miodów powszechnie wykorzystywali nawłoć kanadyjską (potocznie zwaną „mimozą”) porastającą obficie nadwiślańskie tereny. Ta niepozorna żółta roślina była jedną z bardziej miododajnych roślin, mającą przy tym wiele właściwości leczniczych. Obecnie nawłoć jest już rzadziej wykorzystywana do produkcji miodu, jednak w niektórych pasiekach tradycja wytwarzania z niej miodu jest nadal żywa. Miód nawłociowy – perła Urzecza pozyskiwany jest z naturalnych, ekologicznie czystych terenów rozciągających się wzdłuż Wisły. Miód zebrany z pożytków rosnących na tych terenach cieszy się niesłabnącą popularnością wśród koneserów miodu, również dzięki długoletniej tradycji jego wytwarzania. Miód nawłociowy – perła Urzecza jest prezentowany na różnych festiwalach miodowych odbywających się na terenie Urzecza, na których można go spróbować i poznać sposób jego pozyskiwania.