Wygląd:

Ciasto biszkoptowo-tłuszczowe, ciemno brązowe, w kształcie prostopadłościanu, na przekroju widoczne bakalie.

Kształt:

Kształt podłużny, na przekroju prawie kwadratowy.

Rozmiar:

Pieczony w formach podłużnych o długości 20 cm, szerokości 10 cm, wysokości 6 cm.

Barwa:

Wewnętrzna i zewnętrzna ciemnobrązowa.

Konsystencja:

Gąbczasta, w dotyku lepka i sprężysta.

Smak:

Smak słodki, korzenny. Zapach – intensywny, orientalny.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Piernik żydowski to ciemno brązowe ciasto z bakaliami o silnym, orientalnym zapachu pochodzące z okolic Włodawy z okresu międzywojennego (1918-1939), kiedy to społeczność żydowska stanowiła ponad 60% ludności miasta, a z Polakami łączyły ich dobrosąsiedzkie stosunki i zgodne kontakty. Jego receptura wywodzi się od ciasta miodowego zwanego w języku jidysz „lekach” wypiekanego przez Żydów ze wschodniej Polski, Niemiec i Rosji. Żydzi podawali je pierwszego wieczoru Rosz Haszana wypadającego w drugiej połowie września (tzw. Nowy Rok) i potem każdego świątecznego dnia aż do Jom Kipur wypadającego w końcu września (Dzień Pojednania). Ciasto było symbolem nadziei na dostatni rok. W dzień Nowego Roku tradycyjnie jadano dużo wszelkich słodyczy, żeby cały przyszły rok był taki, jaki jego pierwszy dzień. Przed Jom Kipur mieli oni zwyczaj prosić swoich znajomych o kawałek słodkiego, miodowego ciasta modląc się przy tym o słodki rok, o to, aby im nigdy nie zabrakło jedzenia, i o to, aby już więcej w nowym roku nie musieli nikogo o nic prosić. Piernik ten przygotowywano też tradycyjnie na uczty weselne i z okazji narodzin dziecka. W polskich rodzinach wypiekano go przez cały rok, jeżeli tylko były wszystkie składniki potrzebne do jego wykonania.